نقاره خانه، امام زاده

نویسنده (ها) : حسن موسوی زاده

آخرین بروز رسانی : یکشنبه 1 تیر 1399

نقاره‌خانه، امامزاده \ emām-zāde-ye naqqāre-xāne \ ، امامزاده‌ای نزدیک کوه نقاره‌خانه، واقع در دشت لار.
در سمت راستِ دهانۀ تنگه‌ای در نزدیکی کاروان‌سرای شاه‌عباسی و در جنوب کوهی موسوم به نقاره‌خانه، محوطه‌ای واقع است که بقایای ساختمانی ویران در آن وجود دارد. به گفتۀ اهالی محل، بقایای این ویرانه مربوط به یک رباط یا کاروان‌سرا یا محل پذیرایی از مسافران بوده است. آثار معماری موجود در این مکان نشان می‌دهد که در گذشته امامزاده‌ای در آنجا مدفون بوده است؛ این امامزاده به‌سبب نزدیکی به کوه نقاره‌خانه به «امامزادۀ نقاره‌خانه» شهرت دارد. با توجه به نمونه سفالهای یافت‌شده، دیرینگی این محوطه دست‌کم به سده‌های نخستین اسلامی، و دیرینگی بقایای این امامزاده نیز به سده‌های 7-10 ق / 13-16 م بازمی‌گردد.
در این محوطه که چندین درخت بید و تبریزی بلند آن را احاطه کرده است، چشمۀ آبی وجود دارد که از ضلع خاوری آن سرچشمه می‌گرفته است؛ آب این چشمه پس از ورود به حوض کوچکی از مقابل امامزاده عبور می‌کند و به زمینهای روبه‌روی آن منتقل می‌شود.
در این محل دو اتاق در جهت خاوری ـ باختری و در امتداد یکدیگر قرار دارند که فاقد در، پنجره و سقف‌اند. مصالحِ به کار رفته در ساخت این بنا سنگ و ملاط سیمان، و ورودی آن به سمت شمال باختری است. در ضلع جنوب باختری این دو اتاق و در زیرزمین، دو فضای دخمه مانند وجود دارد که ارتفاع آنها در حدود 5 / 1 متر است. این دو فضای کوچک که مساحت هر یک از آنها حداکثر 2 مـ2 است، با ورودی کوچکی به یکدیگر راه دارند و در امتداد خاوری ـ باختری واقع شده‌اند. این دو بنا نیز با مصالح سنگ و ملاط گچ و ساروج ساخته شده‌اند.
در محوطۀ اطراف امامزاده شمار زیادی قبر وجود دارد. این امامزاده در مهر 1382، با شمارۀ 258‘10، در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است (پازوکی، 1 / 90؛ مودی، 13).

مآخذ

پازوکی طرودی، ناصر، آثار تاریخی شمیران، تهران، 1382 ش؛ مودی، صنم، «تاریخ در نقارۀ دشت لار»، دنیای تجارت، تهران، 1387 ش، س 1، شم‌ 6.

حسن موسوی‌زاده