آقابزرگ ساوجی \āqā-bozorg-e sāvajī\، شیخ محمدحسن، عالم دینی، فقیه و مدرس. از سال تولد او اطلاعی در درست نیست و همینقدر میدانیم که پدرش ملا رحیم در روستای سماوک ساوه کشاورز بود و شیخ محمدحسن نیز در همانجا متولد شد (جواهرکلام، 1/ 168). وی در روزگار جوانی برای تحصیل علوم دینی از زادگاه خود به قم رفت و چندین سال مشغول فراگیری فقه و اصول شد. سپس برای ادامۀ تحصیل راهی عتبات شد و در سامرا، کربلا و بهویژه نجف در محضر علمای بزرگی چون میرزا حبیبالله رشتی، حاج میرزا حسین خلیلی و شیخ محمد طٰه نجف شاگردی کرد و علوم فقه و اصول، معقول و منقول، تفسیر، کلام، ادبیات، الٰهیات و فلسفه آموخت (همو، 1/ 168- 169؛ امینی، 2/ 662). آقابزرگ پس از کسب اجازۀ اجتهاد از استادانش، در 1315 ق به تهران بازگشت و به وظایف شرعی و خدمات دینی اقدام کرد و صاحب کرسی تدریس در مدرسههای مروی، سپهسالار و حکیم هاشم ــ نزدیک بـازار تهران ــ شد (شریف رازی، 5/ 294؛ امینی، همانجا؛ سحاب، 125؛ جواهرکلام، همانجـا). بسیاری از طلاب و اهل علم و ادب در مجالس درسش شرکت میکردند. حاج میرزا عبدالله مسجدجامعی، امام جماعت مسجدجامع تهران؛ میرزا محمد ثقفی؛ میرزا موسى تهرانی، امام جماعت مسجد بزازها؛ میرزا محمد لواسانی؛ میرزا جعفر لواسانی؛ و سید هادی ورامینی از جملۀ شاگردان او بودند (همانجا). آقابزرگ از علمای فاضل و عابد بود و در طول عمرش بـهجز تدریس، هیچ شغل اداریای را ــ بـاوجود پیشنهادهـای مکرر از جـانب صاحبمنصبان ــ نپذیرفت (همو، 1/ 170-171؛ شریف رازی، همانجا). او در 9 شوال 1357 ق/ 11 آذر 1317 ش در تهران درگذشت (همانجا) و پیکرش به قم منتقل، و در جوار حرم حضرت معصومه (ع) در مقبرۀ اعتصامی به خاک سپرده شد (جواهرکلام، 1/ 174). از آثار او میتوان به تقریرات درس استادانش در فقه و اصول اشاره کرد (امینی، 2/ 662).