آهنگرک

نویسنده (ها) : ناصر پازوکی طرودی

آخرین بروز رسانی : پنج شنبه 14 آذر 1398

آهنگرک \ āhangarak\ ، دره و روستایی واقع در غرب میگون از توابع بخش رودبار قصران. درۀ آهنگرک از جنوب شهر میگون در ارتفاع 073‘2متری از سطح دریا در محلی به نام کَلاکی آغاز و با شیب ملایم به سمت شمال غربی امتداد می‌یابد و در ارتفاع 382‘2 متری از سطح دریا به محلی به نام اودرّه (درۀ آب) منتهی می‌شود.
طول درۀ آهنگرک از جادۀ فعلی و از بلوار مرکزی شهر میگون که شاهد نام دارد، تا انتها 650‘ 3 متر، و اختلاف ارتفاع دو نقطۀ آغاز و پایان آن حدود 400 متر است. از ویژگیهای این دره شکل قوسی، آب فراوان و چشمۀ دائمی آن است. نام مزارع و مناطق سمت شمال درۀ آهنگرک از میگون به غرب به ترتیب مَرشَک، جُوسنگ یا جوسانک، آهنگرک پایین، میشِ چشمه (چشمۀ میش)، فراخنو (منطقۀ گشاد و پهن)، مینی‌سی، آهنگرک بالا، هِمَن یا هُمند (منطقۀ هموار)، و قنات آهنگرک نام دارد.
در سمت بالا و شمال آهنگرک بالا دره‌ای به سمت شمال شرقی امتداد می‌یابد که به نام خِشکِ دره (خشک دره) خوانده می‌شود. دره‌ای دیگر در شمال غربی آهنگرک بالا وجود دارد که نام آن مَگِ سنگ است. کوه حد فاصل خِشکِ دره و مگ سنگ، لش‌پُشت نامیده می‌شود که دارای مزارعی به نام بَندِ سر، مهدی‌کاچینه (محلی که مهدی در آن کاه یا علف خشک می‌چید)، پاوَشم، پاوَشم چال و درۀ پاوَشم است. کوه سمت جنوب درۀ آهنگرک کوه آهار است، اما اهالی میگون سینه‌کش شمالی آن را نساء یا نِسم (محلی که آفتاب در زمستان به آنجا نمی‌تابد) می‌نامند. در سمت جنوب درۀ آهنگرک و در سینه‌کش شمالی کوه آهار محلی به نام جوسانک است. در این محل معدن سنگ سیاهی وجود دارد که سنگهای موجود در آن را می‌توان به صورت ورقه‌های بزرگ استخراج کرد. این نوع سنگ بسیار گران‌قیمت است و برای نمای دیوارهای ساختمان به کار می‌رود.
هر قسمت از اراضی درۀ آهنگرک به طایفه‌ای خاص تعلق دارد. زمینهای منطقۀ مرشک تا آهنگرک پایین متعلق به طایفۀ کربلایی محمدیها و ایوبیها، زمینهای محدودۀ مینی‌سی متعلق به علی‌خانیها، و زمینهای آهنگرک بالا نیز اختصاصاً به طایفۀ ایوبیها تعلق دارد. اما در چند دهۀ اخیر بخشهای بسیاری از این زمینها پس از تفکیک، قطعه‌بندی و دیوارکشی، و به اشخاص تازه‌وارد فروخته شده است.
اراضی و مراتع درۀ آهنگرک تا پیش از چند دهۀ اخیر به عنوان یکی از بهترین مزارع دیم و چراگاه فصلی اهالی میگون به شمار می‌رفت و جز چند طویله، آغل و حصار گوسفند، بنای دیگری در آنجا وجود نداشت؛ اما امروزه (1391 ش) تقریباً تمام مناطق آن ساخت و ساز شده و ساختمانهای احداث‌شده در طول مسیر به یکدیگر متصل شده‌اند، به گونه‌ای که درۀ آهنگرک، روستای آهنگرک نام گرفته است.
بخشی از آب آشامیدنی و کشاورزی ساکنان این روستا از طریق قناتی که در آهنگرک بالا وجود دارد و بخش دیگر آن به خصوص برای کشاورزی از رود کوچک و فصلی درۀ آهنگرک تأمین می‌شود. روستای آهنگرک در تابستان و روزهای تعطیل سال حدود 50 خانوار جمعیت را در خود جای می‌دهد، اما در زمستان به‌جز چند کارگر و نگهبان کسی در آن اقامت ندارد. مالکان و ساکنان این روستا بیشتر در تهران دارای مشاغل اداری و دولتی هستند، اما در محدودۀ مالکیت خود در اراضی و حیاط خانه‌ها اقدام به کاشت درخت و باغبانی در حد محدود نیز می‌کنند. بیشتر درختان این منطقه گیلاس، آلبالو و گردو ست، اما به سبب کمبود آب، باغداری در آنجا رونق ندارد. در روستای آهنگرک به سبب اقامت موقت اهالی آن امکانات روستایی نظیر مخابرات، مدرسه، مسجد، حسینیه و مانند آنها وجود ندارد، اما از شبکۀ برق برخوردار است.
گفتنی است که در جنوب درۀ آهنگرک به سبب شیب تند و صخره‌ای بودن تا کنون هیچ باغ یا ساختمانی احداث نشده، و کاملاً دست‌نخورده مانده، و وضعیت طبیعی خود را حفظ کرده است و فقط در یک نقطۀ آن استخراج سنگ لاشه صورت می‌گیرد.

ناصر پازوکی طرودی