باغچال \ bāq-čāl\ ، یکی از کشتزارها و باغهای پیشین جنوب آبادی اوین و موازی با رودخانۀ درکه (ستوده، 1/ 121، 127). ظاهراً سبب نامیدهشدن این اراضی به این نام، آن بوده است که چون این باغ در سطحی پستتر و پایینتر از دیگر جایهای اوین قرار داشته و تقریباً همسطح با رودخانۀ درکه بوده، باغ چال (باغ چاله یا باغ چالی) نامیده شده است (اعرابی). بعدها در این باغ و کشتزار، خانههایی بنا شد و باغ چال به محلهای مسکونی بدل گردید. خانهها و باغهای این محله توسط نهر بالایی اوین و همچنین قنات مشروب میشدند. امروزه نیز قناتی به نام باغچالی وجود دارد کـه در تملک کـریمی و شـرکا ست. عمق مادرچاه این قنات 19 متر و طول آن حدود 300 متر است و برای آبیاری فضای سبز از آن استفاده میشود (همو؛ نیز مالکی، 154). در 1355 ش/ 1976 م در اراضی محلۀ باغچال اوین، چند شرکت پیمانکار با همکاری یکدیگر مجتمع مسکونی آتیساز را بنیان نهادند (اعرابی).
مآخذ
اعرابی، مهدی (دبیر شورایاری محلۀ اوین)، مصاحبه با مؤلف؛ ستوده، منوچهر، جغرافیای تاریخی شمیران، تهران، 1371 ش؛ مالکی، احمد و احمد خورسندی آقایی، قنات در ایران، تهران، 1384 ش.