بِسْمِ الْلّهِ الْرَحْمنِ الْرَحيمِ
اَلْحَمْدُ لِلْهِ رَبِ الْعالَمينَ وَالْصَلاةُ و الْسَلامُ عَلي خَيْرِ خَلْقِهِ وَ اَشْرَفِ بَرِيَّتِهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْطاهِرينَ وَالْلَّعْنُ الْدّائِمُ عَلي اَعْدائِهِمْ اَجْمَعينَ
ابوذر غفارى، يار وفادار و سرباز فداكار رسول خدا (ص) و حضرت على (ع) بود. او در مكتب پُر فيض اسلام و در پرتو انوار درخشان ولايت، پرورش يافت و به مراتب بالاى معنوى دست يافت.
ابوذر، اسوهء فداكارى در راه خدا و مبارزه با زر و زور و تزوير بود و تا آخرين لحظات عمر شريف خود دست از مبارزه و جهاد برنداشت و پيوسته با حق بود و از حق مىگفت و بالاخره در صحراى خشك و سوزان «ربذه» به حق پيوست.
ابوالاسود دوئلى يكى از شيعيان راستين وفادار حضرت على (ع) مىگويد: در روزگارى كه ابوذر، در ربذه تبعيد بود، پيش او رفتم. ابوذر گفت: روزى در مسجد به خدمت رسول خدا (ص) رسيدم، درحالى كه به جز حضرت على (ع) كس ديگرى در محضرشان نبود. فرصت را غنيمت شمردم، پيش رفتم و گفتم: اى رسول خدا (ص)! پدر و مادرم فدايت، مرا وصيت و سفارش كن، تا خداوند مرا به خاطر آن سود دهد و ايشان فرمودند:
چه خوب اى ابوذر! تو از مايى. تو از خانوادهء مايى