انسان موجودى سالك است،پويا و هميشه به دنبال حقيقت و رسيدن به معبود خويشتن است.انسان اين اشراف مخلوقات به دنبال آن است كه از هواى نفس خويش دور شود و خلوتى براى خود مهيا كند تا در انزواى وجود خويش در آثار صنع پروردگارش با ديده عبرت ببنديشد و با سوز دل و اشك ديده باطن خود را از پليدىها بشويد و به خانه دل خود روشنى دهد:
يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاَقِيهِاى انسان! تو با تلاش و رنج به سوى پروردگارت ميروى و او را ملاقات خواهى كرد.»(انشقاق/6).
اگر روانى افسرده و روحى مضطرب دارى و هر سو به دنبال آرامش حقيقى مىگردى،تنها راه به دست آوردن آرامش روانى،ياد خداست و توجه به ذات اقدس او:الَّذِينَ آمَنُوا وَ