در يك روايت نورانى ديگر خداوند متعال در خطاب به فاطمه زهرا(عليها السلام) فرمود:
«وَ عِزَّتِى وَ جَلالِى وَ اِرتِفاعِ مَكانِى لَقَد آلَيتُ عَلى نَفسى مِن قَبلِ اَن اَخلَقَ السَّمواتِ وَ الأَرضَ بِاَلفَى عامٍ اَن لا اُعَذِّبَ مُحِبِّيكِ وَ مُحِبِّى عِترَتِكِ منَ النّار»[1]
به عزت و جلالم سوگند، دو هزار سال قبل از خلقت آسمان و زمين به خود سوگند ياد نمودهام كه دوستان تو و دوستان عترت تو را به آتش جهنم عذاب نكنم.
چهره زهراى اطهار كه مظهر عطوفت رحمانى و رأفت يزدانى است نسبت به شيعيان و پيروان ولايت كه گرد عصيان و غبار طغيان بر سيماى جانشان نشسته است همانند باران رحمتى شست و شوگر ذنوب و رافع كدورات است.
«اِلهى وَ سَيدى اسَئَلُكَ بِالَّذينَ اِصطَفَيتَهُم وَ بِبُكاءِ وُلدِى فِى مُفارِقَتى اَن تَغفِرَ لِعُصاةِ شِيعَتى وَ شيعَتى ذُرِّيتي»
اى معبود و مولاى من، به حق انسانهاى برگزيدهات و به حرمت اشكهاى فرزندانم هنگام مفارقت از من، از تو مسألت مىكنم كه گناهكاران شيعيان من و پيروان فرزندانم را مورد آمرزش و مغفرت قرار بده.