مِثْلَ الزُّهدِ و خداوند به موسى(عليه السلام) فرمود:انسان خود را به زينتى بهتر از زينت زهد آرايش و مزين نمى كند و زاهد در پيش خداوند بهترين زينت را دارد.زهد در دنيا به آدم چنان آرايشى مى دهد كه در عالم آخرت به درد او مىخورد.بعضى چيزها حالت ملك و ملكوت دارد.ظاهرش يك طور است و باطنش چيز ديگرى است.مثلا كسى كه قرآن تلاوت مى كند ظاهرش اين است كه الفاظى را به زبان مى آورد و قرآن مىخواند و به ظاهر نه اتاق تاريك را روشن مى كندو نه براى كسى درخشندگى دارد.اما روايت داريم از امام صادق(عليه السلام) خانه ايكه در آن قرآن تلاوت مى شود يُضيئُ لِاَهلِ السَّمآءِ كَما يُضيئُ الْكَوكَبُ الدُّرّي لِاَهلِ الْأَرْضِ[1]براى اهل آسمان نور افشانى مى كند همانگونه كه ستارگان براى اهل زمين نور افشانى مىكنند.
پس آنچه را كه ما به ظاهر مىبينيم صداى قرائت قرآن است و نور افشانى را نمى بينيم.اما در باطن داراى نور است.كسى كه دروغ مى گويد شايد ظاهرش خيلى خوب و مؤدب باشد اما روايت دارد از دهان آدم دروغگو بوى گندى بالا مى آيد كه فرشتگان او را لعنت مىكنند.بنابراين خداوند ظاهر و باطن درست كرده است و ما باطن هر چيزى را نمى فهميم هر چه انسان به دنيا علاقه بيشترى نشان دهد وضع او در آخرت رسواتر مى شود.انسان در اين دنيا چگونه مىخندد در حالى كه به فكر آخرت خود نيست.صبح تا شب كار مى كند و دنبال دنيا مىرود.
روايت دارد افرادى صبح تا غروب كار مىكنند و بعد از آن شبها