و گرهگشايى از مشكلات مردم و حلّ و فصل امور عامه پرداخت. وى به واسطه دارا بودن ملكات فاضله اخلاقى و مقام علم و دانش و تقوا، و بيان شيوا در مواعظ و نصايح و تفسير قرآن، مورد توجه علما و مردم آن منطقه - از شيعه و سنّى - قرار گرفته و در فقه و تفسير و اخلاق، گوى سبقت را از همگنان ربوده بود. او در پنجم ربيع الثانى 1407 ق بدرود حيات گفت و جهانى از علم و معرفت را با خود به خاك برد.[1]
فرزندان ايشان، به غير از آيتاللََّه العظمى علوى، حجج اسلام آقايان حاج سيد محمدحسن و حاج سيد محمد حسين علوى مىباشند و دامادهاى معظم له نيز حضرات آيات: حاج سيد حبيباللََّه طاهرى گرگانى و حاج سيد حسن سبط احمدى مىباشد.
والده ماجده معظم له، صبيهء مرحوم آقا شيخ على اصغر مؤيّد الشريعه شاگرد و محرّر مرحوم آيتاللََّه حاج سيد محمد حجت كوهكمرى، داماد مرحوم حجةالاسلام ملا محمود زاهد قمى[2]