{aمسأله 32:a} اگر با اعتقاد به اينكه مستطيع نيست، قصد حجّ استحبابى كند و بعد معلوم شود كه مستطيع بوده كفايت از حجّة الإسلام نمىكند مگر در صورتى كه قصد وظيفه فعليّه نموده باشد و اشتباها آن را بر حجّ استحبابى تطبيق كرده باشد.
{aمسأله 33:a} اگر شخص زاد و راحله ندارد ولى به او گفته شد كه حجّ به جا آور و نفقه تو و عائلهات بر عهده من، با اطمينان به وفا و عدم رجوع باذل، چه آنكه عين مال يا قيمت آن را به صورت اباحه در اختيار او بگذارد يا به تملّكش درآورد، حجّ واجب مىشود و اين حجّ را بذلى مىگويند و در آن رجوع به كفايت كه از شرايط وجوب است شرط نيست، بلى اگر قبول بذل و رفتن به حجّ موجب اخلال در امور زندگى و يا موجب منّت و هتك او شود واجب نيست.
{aمسأله 34:a} اگر مالى كه براى حجّ كفايت مىكند را به او ببخشند براى اينكه حجّ به جا آورد، قبول آن واجب نيست ولى اگر قبول كرد، حجّ بر او واجب مىشود و