آرى، از امتيازات اسلام آن است كه اقتصاد آن با اخلاق و عاطفه آميخته است همانگونه كه سياست و ديانت آن به هم آميخته است. نماز جمعه با اين كه يك عمل عبادى است يك مانور سياسى هم هست. اسلام حتّى در جهاد، به مسائل دينى، عاطفى، اخلاقى، اجتماعى و سياسى نيز توجّه دقيق دارد.
اين على بن ابيطالب(عليهما السلام) است كه در بحبوحه جنگ به خورشيد نگاه مىكند تا مبادا نماز اوّل وقتش از دست برود و فرزندش امام حسين(ع) نيز ظهر عاشورا در برابر سيل تير دشمن، نه تنها نماز واجب مىخواند بلكه به مستحبّات نماز نيز از قبيل اذان، اقامه، جماعت، اوّل وقت و... توجّه كامل دارد؛ و باز مىبينيم اميرالمؤمنين(ع) در وسط جنگ، وقتى يارانش آب را در ظرفى تَركدار براى او مىآورند، مىفرمايد: آشاميدن آب از ظرف تركدار مكروه است. (چه بسا ذرّات آلودهاى كه لابهلاى آن ترك باشد و آب را غير بهداشتى كند.)
در وسط يكى از جنگها، بعضى افراد از ايشان مىپرسند: نظر شما درباره فلانى و فلانى چيست؟ حضرت(ع) كه مىبيند پاسخ اين سؤال سبب فتنه و تفرقه مىشود سؤالكننده را توبيخ مىكند و اجازه نمىدهد امّتى كه به وحدت كلمه نياز دارند دستخوش تفرقه شوند؛ و باز مىبينيم به هنگام جنگ، شخصى از على(ع) معناى توحيد را مىپرسد و رزمندگان از سؤال او ناراحت مىشوند، حضرت(ع) مىفرمايد: جنگ ما براى توحيد