{/فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرَى ^ وَ امّا مَن بَخِلَ وَ اسْتَغْنىَ ^ وَ كَذَّبَ بِالحُسْنىَ ^ فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ^ وَ مَا يُغْنىِ عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى[1]/}
«امّا آن كه [حق خدا را] داد و پروا داشت، و [پاداش] نيكوتر را تصديق كرد، به زودى راهِ آسانى پيش پاى او خواهيم گذاشت و امّا آن كه بخل ورزيد و خود را بى نياز ديد، و [پاداش] نيكوتر را به دروغ گرفت، به زودى راهِ دشوارى به او خواهيم نمود و چون هلاك شد، [ديگر] مالِ او به كارش نمىآيد».
به گفتهء علامه طباطبايى(رحمه الله) در تفسير الميزان، «أَعْطَى» يعنى كسى كه مال خود را انفاق كرد؛ خمس و زكات خود را پراخت كرد و با خلوص نيّت و اعتقاد كامل، ذمّه خود را برى نمود. پس به زودى آنها دچار گشايش زندگى مى گردند و خداوند آنها را به سوى راحتى، آرامش و آسايش سير خواهد داد و از حيات طيبه اى كه در قرآن وعده داده است بهره مند خواهند شد و بدون مانع و مشكل به زندگى طيّبه مادّى به نحو احسن ادامه مى دهند.
در نتيجهء زندگى پاك و طيّبه اى كه دارند، موفّق به انجام واجبات ديگر و عبادات و دستورات دينى خود مى گردند و در دنيا و آخرت سعادتمند خواهند شد. در نتيجه، شامل دنيايى زيبا و پر بركت و آخرتى سعادتمند و منوّر و با روحانيّت