بنابراين، رسالت روحانيت سنگين است. در درجه اوّل خودمان را بسازيم. از گناه و معصيت دورى كنيم و ثانياً اگر كسى براى معذرت خواهى از كار بدى كه نسبت به تو كرده است، نزد تو آمد بلافاصله اقاله اش كن، گذشت كن، سخت نگير.
شخصى به خدمت يك عالم و مجتهدى آمد و گفت: آقا جان، فلانى در فلان جا درباره شما حرفهاى زشتى مىزد و پشت سر شما بد مىگفت. آن آقاى بزرگوار گفت: اگر اين حرف هايى كه او زده است در من هست خدا مرا بيامرزد و اگر نيست خدا او را بيامرزد. ببينيد، اين عين فرمايش امام(ع) است كه فرموده است: اگر كسى درباره شما حرفى زد شما بگو اگر من داراى اين حرف ها هستم خدا مرا ببخشد، خدا به داد من برسد و اگر در من نيست و آن آقا به من تهمت زده، خدا از سر تقصير او بگذرد. حضرت(ص) مىفرمايد بدترين مردم افرادى هستند كه اهل گذشت و چشم پوشى نيستند.
آيا از اين بدتر هم داريم؟ حضرت(ص) فرمود:
«اَلا أُنَبِّئُكَ بِشَرٍّ مِنْ ذَلِكَ؟ قُلْتُ: بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ» على جان، بدتر از اين افراد را به تو خبر بدهم؟ عرض كردم: بله، آقا جان، بفرماييد.
«قَالَ: مَنْ لَا يُؤْمَنُ شَرُّهُ وَ لَا يُرْجَى خَيْرُهُ» كسى كه مردم از شرّ او در امان نيستند و هميشه از دست او در حالت وحشت و اضطراب به سر مىبرند. ان شاء الله كه ما جزو اين دسته نباشيم. از طرفى، مردم هم اميدى به خيرش ندارند يعنى بدترين مردم كسى است كه خيرش به ديگران نمىرسد، مردم از او نااميد هستند. حضرت(ص) مىفرمايد واى به حال كسى كه با اين حالت در ميان مردم زندگى كند كه مردم از شرّ او در امان نباشند، واى به حال كسى كه مردم اميد به خير او نداشته باشند.
خدا كند كه دو تا روحانى، دو تا اهل علم، اميد به خير همديگر داشته باشند. ما بايد به خير هم اميدوار باشيم. بدىهاى همديگر را كم كنيم. خير همديگر را زياد كنيم. مبادا از ما روحانيت به مردم شر و بدى برسد چون ما اهل زبان هستيم،
ـ