ويهوديان گفتند: نصرانىها بر آيين و روش درستى نيستند و نصرانىها گفتند: يهوديان بر آيين و روش درستى نيستند، در حالى كه همه آنان كتاب [آسمانى] را مىخوانند [كه هر دو آيين در زمان مخصوص به خود درست و بر حق بوده] كسانى كه نادانند [هم چون مشركان] سخنى مانند سخن آنان [درباره آيين مسلمانان] گفتند؛ پس خدا روز قيامت در ميان آنان درباره آنچه با هم اختلاف مىكردند، داورى مىكند. (113) و چه كسانى ستمكارتر از كسانى مىباشند كه از بردن نام خدا در مساجد خدا جلوگيرى كردند، و در خرابى آنها كوشيدند؟ آنان را شايسته نيست كه در آن [مراكز عبادت] درآيند، جز در حال ترس [از عدالت و انتقام خدا]. براى آنان در دنيا خوارى و زبونى است و در آخرت عذابى بزرگ است. (114) مالكيّتِ مشرق و مغرب فقط ويژه خداست؛ پس به هر كجا رو كنيد آنجا روى خداست. يقيناً خدا بسيار عطا كننده و داناست. (115) و [يهود و نصارى] گفتند: خدا [براى خود] فرزندى گرفته. منزّه است او [از اوصاف دروغ و باطلى كه به حضرتش نسبت مىدهند]، بلكه آنچه در آسمانها و زمين است مخلوق و مملوك اويند [نه فرزند او؛ زيرا فرزند، هم جنس پدر و مادر است و چيزى در جهان هم جنس خدا نيست تا فرزند خدا باشد] و همه در برابر او مطيع و فرمانبردارند. (116) [بىسابقه ماده، مدت و نقشه] پديدآورنده آسمانها و زمين است. وهنگامى كه فرمان به وجود آمدن چيزى را صادر كند فقط به آن مىگويد: «باش». پس بىدرنگ مىباشد. (117) و كسانى كه نادان و ناآگاهند، گفتند: چرا خدا با ما سخن نمىگويد، يا نشانه و معجزهاى براى خود ما نمىآيد؟ گذشتگان آنان نيز مانند گفته ايشان را گفتند؛ دل هايشان [در تعصّب، لجاجت، عناد و نادانى] شبيه هم است. تحقيقاً ما [به اندازه لازم] نشانهها را براى اهل باور بيان كردهايم. (118) قطعاً ما تو را به درستى و راستى، بشارت دهنده وبيم رسان فرستاديم، و تو [بعد از ابلاغ پيام حق] مسئولِ [ايمان نياوردن و وضع و حال] دوزخيان نيستى. (119)