مثل آنان مثل كسانى است كه آتشى افروختند و وقتى آتش گرداگردشان را روشن ساخت خدا روشناييشان را ببرد و در تاريكى فروگذاشتشان تا نمى بينند، (17) كرند، گنگند، كورند، در نتيجه آنان باز نمىگردند. (18) يا مانند باران تندى از آسمانند كه در آن تاريكيهاى است و رعدى و برقى است از بيم مرگ در برابر صاعقهها انگشتانشان را در گوششان مىنهند، حال آنكه خدا بر كافران احاطه دارد. (19) چيزى نمانده كه برق، نور ديده شان را بربايد، و هر گاه روشنى بر آنان بتابد در آن گام بردارند و چون تاريكى فراگيردشان بايستند. و اگر خدا مى خواست البته شنواييشان را مىبرد، بيگمان خدا بر هر چيز تواناست. (20) هان اى آدميان، پروردگارتان را كه شما و كسانى را كه پيش از شما بودند آفريد بپرستيد مگر پرهيزگار شويد، (21) آنكه زمين را براى شما بساطى و آسمان را بنايى قرار داد و آبى از آسمان فرو فرستاد تا بوسيله آن از ميوهها بيرون آورد تا روزيى برايتان باشد، پس براى خدا همتايانى قرار مدهيد در حالى كه مىدانيد. (22) و اگر در باره آنچه بر بنده خويش فرو فرستاديم شك مىورزيد اگر راست مى گوييد گواهان خود را بغير از خداوند بخوانيد و سورهاى بمانند آن بياوريد. (23) پس اگر اين كار را نكنيد و هرگز نخواهيد كرد، از آتشى پروا گيريد كه هيمه اش آدميان و سنگ است، براى كافران آماده شده است. (24)