و چون تو با آنان كه همراه تواند بر كشتى نشستى بگو: «ستايش خدايى را كه ما را از [چنگ] گروه ظالمان رهانيد.» (28) و بگو: «پروردگارا، مرا در جايى پربركت فرود آور [كه] تو نيكترين مهماننوازانى.» (29) در حقيقت، در اين [ماجرا] عبرتهايى است، و قطعاً ما آزمايشكننده بوديم. (30) سپس، بعد از آنان نسل [هايى] ديگر پديد آورديم. (31) و در ميانشان پيامبرى از خودشان روانه كرديم كه: خدا را بپرستيد. جز او براى شما معبودى نيست. آيا سَرِ پرهيزگارى نداريد؟ (32) و اشراف قومش كه كافر شده، و ديدار آخرت را دروغ پنداشته بودند، و در زندگى دنيا آنان را مرفّه ساخته بوديم گفتند: «اين [مرد] جز بشرى چون شما نيست: از آنچه مىخوريد، مىخورد؛ و از آنچه مىنوشيد، مىنوشد. (33) و اگر بشرى مثل خودتان را اطاعت كنيد در آن صورت قطعاً زيانكار خواهيد بود. (34) آيا به شما وعده مىدهد كه وقتى مرديد و خاك و استخوان شديد [باز] شما [از گور زنده] بيرون آورده مىشويد؟ (35) وه، چه دور است آنچه كه وعده داده مىشويد. (36) جز اين زندگانى دنياى ما چيزى نيست. مىميريم و زندگى مىكنيم و ديگر برانگيخته نخواهيم شد. (37) او جز مردى كه بر خدا دروغ مىبندد نيست، و ما به او اعتقاد نداريم.» (38) گفت: «پروردگارا، از آن روى كه مرا دروغزن خواندند ياريم كن.» (39) فرمود: «به زودى سخت پشيمان خواهند شد.» (40) پس فرياد [مرگبار] آنان را به حق فرو گرفت، و آنها را [چون] خاشاكى كه بر آب افتد، گردانيديم. دور باد [از رحمت خدا] گروه ستمكاران. (41) آن گاه پس از آنان نسلهاى ديگرى پديد آورديم. (42)