26- سورة الشعراء به نام خداوند رحمتگر مهربان طا، سين، ميم. (1) اين است آيههاى كتاب روشنگر. (2) شايد تو از اينكه [مشركان] ايمان نمىآورند، جان خود را تباه سازى. (3) اگر بخواهيم، معجزهاى از آسمان بر آنان فرود مىآوريم، تا در برابر آن، گردنهايشان خاضع گردد. (4) و هيچ تذكّر جديدى از سوى [خداى] رحمان برايشان نيامد جز اينكه همواره از آن روى برمىتافتند. (5) [آنان] در حقيقت به تكذيب پرداختند، و به زودى خبر آنچه كه بدان ريشخند مى كردند، بديشان خواهد رسيد. (6) مگر در زمين ننگريستهاند كه چه قدر در آن از هر گونه جفتهاى زيبا رويانيدهايم؟ (7) قطعاً در اين [هنرنمايى] عبرتى است و [لى] بيشترشان ايمانآورنده نيستند. (8) و در حقيقت، پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است. (9) و [ياد كن] هنگامى را كه پروردگارت موسى را ندا درداد كه به سوى قوم ستمكار برو: (10) قوم فرعون؛ آيا پروا ندارند؟! (11) گفت: «پروردگارا، مىترسم مرا تكذيب كنند، (12) و سينهام تنگ مىگردد، و زبانم باز نمىشود، پس به سوى هارون بفرست. (13) و [از طرفى] آنان بر [گردن] من خونى دارند و مىترسم مرا بكشند.» (14) فرمود: «نه، چنين نيست؛ نشانههاى ما را [براى آنان] ببريد كه ما با شما شنوندهايم.» (15) پس به سوى فرعون برويد و بگوييد: «ما پيامبر پروردگار جهانيانيم، (16) فرزندان اسرائيل را با ما بفرست.» (17) [فرعون] گفت: «آيا تو را از كودكى در ميان خود نپرورديم و ساليانى چند از عمرت را پيش ما نماندى؟ (18) و [سرانجام] كار خود را كردى، و تو از ناسپاسانى.» (19)