و براى من در [ميان] آيندگان آوازه نيكو گذار، (84) و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان، (85) و بر پدرم ببخشاى كه او از گمراهان بود، (86) و روزى كه [مردم] برانگيخته مىشوند رسوايم مكن: (87) روزى كه هيچ مال و فرزندى سود نمىدهد، (88) مگر كسى كه دلى پاك به سوى خدا بياورد. (89) و [آن روز] بهشت براى پرهيزگاران نزديك مىگردد. (90) و جهنّم براى گمراهان نمودار مىشود. (91) و به آنان گفته مىشود: «آنچه جز خدا مىپرستيديد كجايند؟ (92) آيا ياريتان مىكنند يا خود را يارى مىدهند؟» (93) پس آنها و همه گمراهان در آن [آتش] افكنده مىشوند، (94) و [نيز] همه سپاهيان ابليس. (95) آنها در آنجا با يكديگر ستيزه مىكنند [و] مىگويند: (96) «سوگند به خدا كه ما در گمراهى آشكارى بوديم، (97) آن گاه كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مىكرديم، (98) و جز تباهكاران ما را گمراه نكردند، (99) در نتيجه شفاعتگرانى نداريم، (100) و نه دوستى نزديك. (101) و اى كاش كه بازگشتى براىِ ما بود و از مؤمنان مىشديم.» (102) حقاً در اين [سرگذشت درس] عبرتى است و [لى] بيشترشان مؤمن نبودند. (103) و در حقيقت، پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است. (104) قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند. (105) چون برادرشان نوح به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟ (106) من براى شما فرستادهاى درخور اعتمادم؛ (107) از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد، (108) و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست. (109) پس، از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد.» (110) گفتند: «آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان از تو پيروى كردهاند؟» (111)