وعده خداست. خدا وعدهاش را خلاف نمىكند، ولى بيشتر مردم نمىدانند. (6) از زندگى دنيا، ظاهرى را مىشناسند، و حال آنكه از آخرت غافلند. (7) آيا در خودشان به تفكّر نپرداختهاند؟ خداوند آسمانها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است، جز به حق و تا هنگامى معيّن، نيافريده است، و [با اين همه] بسيارى از مردم لقاى پروردگارشان را سخت منكرند. (8) آيا در زمين نگرديدهاند تا ببينند فرجام كسانى كه پيش از آنان بودند، چگونه بوده است؟ آنها بس نيرومندتر از ايشان بودند، و زمين را زير و رو كردند و بيش از آنچه آنها آبادش كردند آن را آباد ساختند، و پيامبرانشان دلايل آشكار برايشان آوردند. بنا بر اين خدا بر آن نبود كه بر ايشان ستم كند، ليكن خودشان بر خود ستم مىكردند. (9) آن گاه فرجام كسانى كه بدى كردند [بسى] بدتر بود، [چرا] كه آيات خدا را تكذيب كردند و آنها را به ريشخند مىگرفتند. (10) خداست كه آفرينش را آغاز و سپس آن را تجديد مىكند، آن گاه به سوى او بازگردانيده مىشويد. (11) و روزى كه قيامت برپا شود مجرمان نوميد مىگردند. (12) و براى آنان از شريكانشان شفيعانى نيست، و خود منكر شريكان خود مىشوند. (13) و روزى كه رستاخيز برپا گردد، آن روز [مردم] پراكنده مىشوند. (14) امّا كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند، در گلستانى، شادمان مىگردند. (15)