و براى خانههايشان نيز درها و تختهايى كه بر آنها تكيه زنند. (34) و زر و زيورهاى [ديگر نيز]. و همه اينها جز متاع زندگى دنيا نيست، و آخرت پيش پروردگار تو براى پرهيزگاران است. (35) و هر كس از ياد [خداى] رحمان دل بگرداند، بر او شيطانى مىگماريم تا براى وى دمسازى باشد. (36) و مسلّماً آنها ايشان را از راه باز مىدارند و [آنها] مىپندارند كه راه يافتگانند. (37) تا آن گاه كه او [با دمسازش] به حضور ما آيد، [خطاب به شيطان] گويد: «اى كاش ميان من و تو، فاصله خاور و باختر بود، كه چه بد دمسازى هستى!» (38) و امروز هرگز [پشيمانى] براى شما سود نمىبخشد، چون ستم كرديد؛ در حقيقت، شما در عذاب، مشترك خواهيد بود. (39) پس آيا تو مىتوانى كران را شنوا كنى، يا نابينايان و كسى را كه همواره در گمراهى آشكارى است راه نمايى؟ (40) پس اگر ما تو را [از دنيا] ببريم، قطعاً از آنان انتقام مىكشيم، (41) يا [اگر] آنچه را به آنان وعده دادهايم به تو نشان دهيم؛ حتماً ما بر آنان قدرت داريم. (42) پس به آنچه به سوى تو وحى شده است چنگ دَرْزَنْ، كه تو بر راهى راست قرار دارى. (43) و به راستى كه [قرآن] براى تو و براى قوم تو [مايه] تذكّرى است، و به زودى [در مورد آن] پرسيده خواهيد شد. (44) و از رسولان ما كه پيش از تو گسيل داشتيم جويا شو؛ آيا در برابرِ [خداى] رحمان، خدايانى كه مورد پرستش قرار گيرند مقرّر داشتهايم؟ (45) و همانا موسى را با نشانههاى خويش به سوى فرعون و سرانِ [قوم] او روانه كرديم. پس گفت: «من فرستاده پروردگار جهانيانم.» (46) پس چون آيات ما را براى آنان آورد، ناگهان ايشان بر آنها خنده زدند. (47)