قطعاً براى شما در [پيروى از] آنان سرمشقى نيكوست [يعنى] براى كسى كه به خدا و روز بازپسين اميد مىبندد. و هر كس روى برتابد [بداند كه] خدا همان بىنياز ستوده [صفات] است. (6) اميد است كه خدا ميان شما و ميان كسانى از آنان كه [ايشان را] دشمن داشتيد، دوستى برقرار كند، و خدا تواناست، و خدا آمرزنده مهربان است. (7) [امّا] خدا شما را از كسانى كه در [كار] دين با شما نجنگيده و شما را از ديارتان بيرون نكردهاند، باز نمىدارد كه با آنان نيكى كنيد و با ايشان عدالت ورزيد، زيرا خدا دادگران را دوست مىدارد. (8) فقط خدا شما را از دوستى با كسانى باز مىدارد كه در [كار] دين با شما جنگ كرده و شما را از خانههايتان بيرون رانده و در بيرونراندنتان با يكديگر همپشتى كردهاند. و هر كس آنان را به دوستى گيرد، آنان همان ستمگرانند. (9) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، چون زنان با ايمان مهاجر، نزد شما آيند آنان را بيازماييد. خدا به ايمان آنان داناتر است. پس اگر آنان را باايمان تشخيص داديد، ديگر ايشان را به سوى كافران بازنگردانيد: نه آن زنان بر ايشان حلالند و نه آن [مردان] بر اين زنان حلال. و هر چه خرج [اين زنان] كردهاند به [شوهران] آنها بدهيد، و بر شما گناهى نيست كه- در صورتى كه مهرشان را به آنان بدهيد- با ايشان ازدواج كنيد، و به پيوندهاى قبلى كافران متمسّك نشويد [و پايبند نباشيد] و آنچه را شما [براى زنان مرتد و فرارىِ خود كه به كفّار پناهنده شدهاند] خرج كردهايد، [از كافران] مطالبه كنيد، و آنها هم بايد آنچه را خرج كردهاند [از شما] مطالبه كنند. اين حكمِ خداست [كه] ميان شما داورى مىكند، و خدا داناى حكيم است. (10) و در صورتى كه [زنى] از همسران شما به سوى كفّار رفت [و كفّار مِهر مورد مطالبه شما را ندادند] و شما غنيمت يافتيد؛ پس به كسانى كه همسرانشان رفتهاند، معادل آنچه خرج كردهاند بدهيد، و از آن خدايى كه به او ايمان داريد بترسيد. (11)