آن هنگام كه دو گروه از شما بر آن شدند كه سستى ورزند با آنكه خدا ياورشان بود. و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند. (122) و يقيناً خدا شما را در [جنگ] بدر- با آنكه ناتوان بوديد- يارى كرد. پس، از خدا پروا كنيد، باشد كه سپاسگزارى نماييد. (123) آن گاه كه به مؤمنان مىگفتى: «آيا شما را بس نيست كه پروردگارتان، شما را با سه هزار فرشته فرودآمده، يارى كند؟» (124) آرى، اگر صبر كنيد و پرهيزگارى نماييد، و با همين جوش [و خروش] بر شما بتازند، [همانگاه] پروردگارتان شما را با پنج هزار فرشته نشاندار يارى خواهد كرد. (125) و خدا آن [وعده پيروزى] را، جز مژدهاى براى شما قرار نداد تا [بدين وسيله شادمان شويد و] دلهاى شما بدان آرامش يابد، و يارى جز از جانب خداوند تواناى حكيم نيست. (126) تا برخى از كسانى را كه كافر شدهاند نابود كند، يا آنان را خوار سازد، تا نوميد بازگردند. (127) هيچ يك از اين كارها در اختيار تو نيست؛ يا [خدا] بر آنان مىبخشايد، يا عذابشان مىكند، زيرا آنان ستمكارند. (128) و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آنِ خداست. هر كه را بخواهد مىآمرزد، و هر كه را بخواهد عذاب مىكند، و خداوند، آمرزنده مهربان است. (129) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، ربا را [با سود] چندين برابر مخوريد، و از خدا پروا كنيد، باشد كه رستگار شويد. (130) و از آتشى كه براى كافران آماده شده است بترسيد. (131) خدا و رسول را فرمان بريد، باشد كه مشمول رحمت قرار گيريد. (132)