و [به ياد آريد] آن گاه كه شما را از [چنگ] فرعونيان رهانيديم؛ [آنان] شما را سخت شكنجه مىكردند؛ پسران شما را سر مىبريدند؛ و زنهايتان را زنده مىگذاشتند، و در آن [امر، بلا و] آزمايش بزرگى از جانب پروردگارتان بود. (49) و هنگامى كه دريا را براى شما شكافتيم و شما را نجات بخشيديم؛ و فرعونيان را- در حالى كه شما نظاره مىكرديد- غرق كرديم. (50) و آن گاه كه با موسى چهل شب قرار گذاشتيم؛ آن گاه در غياب وى، شما گوساله را [به پرستش] گرفتيد، در حالى كه ستمكار بوديد. (51) پس از آن بر شما بخشوديم، باشد كه شكرگزارى كنيد. (52) و آن گاه كه موسى را كتاب و فرقان [جدا كننده حق از باطل] داديم، شايد هدايت يابيد. (53) و چون موسى به قوم خود گفت: «اى قوم من، شما با [به پرستش] گرفتن گوساله، بر خود ستم كرديد، پس به درگاه آفريننده خود توبه كنيد، و [خطاكاران] خودتان را به قتل برسانيد، كه اين [كار] نزد آفريدگارتان براى شما بهتر است.» پس [خدا] توبه شما را پذيرفت، كه او توبهپذير مهربان است. (54) و چون گفتيد: «اى موسى، تا خدا را آشكارا نبينيم، هرگز به تو ايمان نخواهيم آورد.» پس- در حالى كه مىنگريستيد- صاعقه شما را فرو گرفت. (55) سپس شما را پس از مرگتان برانگيختيم؛ باشد كه شكرگزارى كنيد. (56) و بر شما ابر را سايهگستر كرديم؛ و بر شما «گزانگبين» و «بلدرچين» فرو فرستاديم؛ [و گفتيم:] «از خوراكيهاى پاكيزهاى كه به شما روزى دادهايم، بخوريد.» و [لى آنان] بر ما ستم نكردند، بلكه بر خويشتن ستم روا مىداشتند. (57)