(18) و يهود و نصارى گفتند: ما فرزندان خدا و محبوبان او هستيم. بگو: پس چرا شما را به سبب گناهانتان عذاب مىكند؟ [نه،] بلكه شما هم بشرى هستيد از جنس كسانى كه آفريده است. هركه را بخواهد مىآمرزد، و هر كه را بخواهد عذاب مىكند، و فرمانروايى آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است مختصّ خداست، و بازگشت [همه] فقط به سوى اوست. (19) اى اهل كتاب، همانا پيامبر ما، پس از گذشتن دورانى از انقطاع وحى پيامبران، در حالى به سوى شما آمده است كه [حقايق را] براى شما بيان مىكند، تا مبادا بگوييد: براى ما بشارت دهنده و اخطار كنندهاى نيامد. به يقين، براى شما بشارت دهنده و اخطاركنندهاى آمده است؛ و خدا بر هر چيزى تواناست. (20) و [ياد كن] وقتى را كه موسى به قوم خود گفت: اى قوم من، نعمتهاى خدا را بر خود به ياد آوريد، آنگاه كه در ميان شما پيامبرانى قرار داد، و شما را فرمانروا گردانيد، و آنچه را كه به هيچكس از جهانيان نداده بود، به شما داد. (21) اى قوم من، به اين سرزمين مقدّس كه خدا براى شما مقرّر داشته است در آييد، و به عقب باز نگرديد كه زيانكار خواهيد شد. (22) گفتند: اى موسى، در آنجا مردمى زورگو هستند و ما هرگز وارد آنجا نمىشويم تا آنان از آنجا بيرون روند؛ پس اگر از آنجا بيرون روند، ما وارد خواهيم شد. (23) دو مرد كه خدا بر آنان نعمت ارزانى داشته بود و از كسانى بودند كه [از خدا] مىترسيدند گفتند: از اين دروازه بر آنان درآييد، كه هرگاه از آن در آييد، قطعا شما پيروز خواهيدبود؛ و اگر مؤمنيد، فقط بر خدا توكّل كنيد.