(82) كسانى كه ايمان آورده و ايمان خود را با هيچ ستمى نياميختهاند، اينانند كه [از خشم خدا] در امانند و اينان هدايت يافتگاناند. (83) و اين بود حجّت ما كه آن را به ابراهيم در برابر قومش داديم. هركه را بخواهيم به درجاتى بالا مىبريم. همانا پروردگار تو حكيم و داناست. (84) و اسحاق و يعقوب را به او بخشيديم، و هريك را هدايت كرديم، و نوح را قبلا هدايت كرديم، و از نسل او داود و سليمان و ايّوب و يوسف و موسى و هارون را [هدايت كرديم]؛ و نيكوكاران را اينگونه جزا مىدهيم. (85) و زكريّا و يحيى و عيسى و الياس را كه همه از شايستگان بودند، (86) و [نيز] اسماعيل و اليسع و يونس و لوط را [هدايت كرديم]، و هريك را بر جهانيان برترى داديم. (87) و از پدران و فرزندان و برادرانشان [كسانى را هدايت كرديم]، و آنان را برگزيديم و به راهى راست هدايت نموديم. (88) اين است هدايت خدا كه هركس از بندگانش را بخواهد بدان هدايت مىكند. و اگر آنان شرك ورزيده بودند، آنچه عمل مىكردند از دستشان مىرفت. (89) آنان كسانى بودند كه كتاب و حكم و نبوّت به ايشان داديم. پس اگر اينان (كفّار مكّه) منكر آن شوند، ما قومى را بدان گماشتهايم كه منكر آن نيستند. (90) آنان كسانى بودند كه خدا هدايتشان كرده بود؛ پس به هدايت آنان اقتدا كن. بگو: من از شما هيچ مزدى بر اين [رسالتم] نمىخواهم، [زيرا] آن جز تذكّرى براى جهانيان نيست.