(95) به راستى خدا شكافنده دانه و هسته است. زنده را از مرده پديد مىآورد، و پديد آورنده مرده از زنده است. اين است خدا [ى شايسته پرستش]؛ پس چگونه منحرف مىشويد؟ (96) شكافنده صبح است، و شب را [براى] آرامش، و خورشيد و ماه را وسيله حساب قرار داده است. اين است اندازهگيرى آن خداى عزّتمند و دانا. (97) و اوست آن كه ستارگان را براى شما قرار داد تا به وسيله آن در تاريكىهاى خشكى و دريا هدايت يابيد. همانا ما اين آيات را براى مردمى كه دانايند شرح دادهايم. (98) و اوست آن كه شما را از يك تن پديد آورد، پس براى شما قرارگاه و وديعتگاهى خواهد بود. همانا ما اين آيات را براى مردمى كه مىفهمند شرح دادهايم. (99) و اوست آن كه آبى از آسمان نازل كرد؛ پس به وسيله آن هرگونه روييدنى بيرون آورديم، و از ميان آنها سبزههايى خارج ساختيم كه از آنها دانههايى روى هم چيده بيرون مىآوريم؛ و از شكوفه درختان خرما خوشههايى است در دسترس. و [نيز] باغهايى از انگور و زيتون و انار، همانند و ناهمانند [پديد مىآوريم]. به ميوه آنها وقتى كه بار مىدهند و به رسيدنشان [با نظر عبرت] بنگريد. همانا در اينها براى مردمى كه ايمان دارند نشانههايى [عظيم از قدرت خدا] است. (100) و جنّيان را [در عبادت] شريكانى براى خدا قرار دادند، درحالىكه او آنها را خلق كرده است؛ و از روى نادانى، براى او پسران و دخترانى ساختند. منزّه است او و برتر از آنچه او را بدان وصف مىكنند. (101) [او] پديد آورنده آسمانها و زمين است؛ چگونه فرزندى داشته باشد، در صورتى كه براى او همسرى نبوده و هرچيزى را آفريده و او به هرچيزى داناست.