(96) و اگر اهل آن شهرها ايمان آورده و تقوا پيشه كرده بودند، بركاتى از آسمان و زمين بر آنان مىگشوديم، ولى [انبيا را] تكذيب كردند، و ما آنان را به كيفر آنچه مرتكب مىشدند، [به عذاب] گرفتيم. (97) پس آيا اهل اين شهرها [كه غرق گناهند،] ايمنند از اينكه عذاب ما شبانه، درحالىكه به خواب فرورفتهاند، به سراغشان بيايد؟ (98) و آيا اهل اين شهرها ايمنند از اينكه عذاب ما در روشنى روز، درحالىكه به بازى [زندگى] مشغولند، به سراغشان بيايد؟ (99) آيا پس [از اين همه،] خود را از مكر خدا ايمن مىدانند؟ پس [بدانند كه] جز مردم زيانكار كسى خود را از مكر خدا ايمن نمىداند. (100) آيا [سنّت خدا در مورد طغيانگران مبهم است و] براى كسانى كه زمين را پس از [نابودى] اهل آن به ارث مىبرند، روشن نساخته است كه اگر بخواهيم آنان را به كيفر گناهانشان مجازات مىكنيم و بر دلهايشان مهر مىنهيم، آنگاه [حق را] نمىشنوند؟ (101) اين شهرها [ى نابود شده] است كه ما بخشى از اخبار آنها را براى تو بازگو مىكنيم. بىگمان، پيامبرانشان با دلايل روشن به سويشان آمدند، ولى آنان بر آن نبودند كه به چيزى كه قبلا آن را تكذيب كرده بودند ايمان بياورند. اين گونه، خدا بر قلب كافران مهر مىنهد. (102) و ما براى بيشتر آنان هيچ تعهدّى نيافتيم، و تحقيقا بيشترشان را نافرمان يافتيم. (103) سپس، بعد از آنان موسى را با معجزات خود به سوى فرعون و سران قومش فرستاديم، ولى به آنها ستم كردند؛ پس بنگر كه عاقبت تبهكاران چگونه بود. (104) و موسى گفت: اى فرعون، همانا من پيامبرى از جانب پروردگار جهانيانم.