(34) و از همه آنچه از او خواستيد به شما داد. و اگر نعمتهاى خدا را بشماريد، قدرت شمردن [همه] آنها را نداريد. بىترديد، انسان بسيار ستمكار و ناسپاس است. (35) و [ياد كن] هنگامى را كه ابراهيم گفت: پروردگارا، اين شهر را [مكان] امن قرار ده، و مرا و فرزندانم را از پرستش بتها دور بدار. (36) پروردگارا، آنها (بتها) بسيارى از مردم را گمراه كردند؛ پس هركس از من پيروى كند، قطعا او از من است، و هركس مرا نافرمانى كند، به يقين، تو بسيار آمرزنده و مهربانى. (37) پروردگارا، من برخى از فرزندانم را در درّهاى بىكشت [و زرع]، در كنار خانه حرمت يافته تو ساكن كردم؛ پروردگارا، تا نماز را برپا دارند. پس دلهاى مردمى را به آنان متمايل گردان و از محصولات [گوناگون] نصيبشان كن، شايد سپاسگزارى كنند. (38) پروردگارا، بىگمان، تو آنچه را كه پنهان مىداريم و آنچه را كه آشكار مىسازيم مىدانى، و چيزى- نه در زمين و نه در آسمان- از خدا پنهان نيست. (39) ستايش از آن خدايى است كه اسماعيل و اسحاق را با وجود پيرى به من عطا كرد. به راستى پروردگارم شنونده [و مستجاب كننده] دعاست. (40) پروردگارا، مرا برپا دارنده نماز قرار ده و از فرزندانم نيز، پروردگارا، و دعاى مرا مستجاب كن. (41) پروردگارا، مرا و پدر و مادرم و مؤمنان را روزى كه حساب برپا مىشود، بيامرز. (42) و هرگز خدا را از آنچه ستمكاران مىكنند، غافل مپندار. جز اين نيست كه [كيفر] آنان را براى روزى كه چشمها در آن خيره مىشود، به تأخير مىافكند.