(98) [ذوالقرنين پس از بناى سدّ] گفت: اين رحمتى است از جانب پروردگار من [براى كسانى كه از شرّ مهاجمان نجات يافتند، و تا موعدى مقرر باقى خواهد ماند]، ولى آنگاه كه وعده پروردگارم فرا رسد، آن را درهم كوبيده و هموار خواهد ساخت، و وعده پروردگارم حق است. (99) و در آن روز آنان را رها مىكنيم تا موجآسا بعضى از آنان با بعضى ديگر درهم آميزند؛ و در صور دميده مىشود، و آنان را يكسره گرد مىآوريم. (100) و در آن روز جهنم را چنان كه بايد براى كافران به نمايش مىگذاريم. (101) همانان كه چشمانشان از ياد من در پرده بود، و نمىتوانستند [سخن حق را] بشنوند. (102) پس آيا كسانى كه كفر ورزيدهاند، پنداشتهاند كه بندگان مرا به جاى من [براى خود] كارساز خواهند گرفت؟ قطعا ما جهنم را براى پذيرايى كافران آماده كردهايم. (103) بگو: آيا شما را از زيانكارترين [مردم] خبر دهيم؟ (104) همانان كه تلاششان در زندگى دنيا به هدر رفته است، درحالىكه مىپندارند كه خوب عمل مىكنند. (105) اينان كسانىاند كه آيات پروردگارشان و لقاى او را انكار كردهاند، درنتيجه اعمالشان تباه شده است؛ از اين روى روز قيامت براى آنان ارزشى نخواهيم نهاد. (106) اين است [وصف زيانكارترين مردم]. سزايشان به سبب اينكه كفر ورزيدند و آيات من و پيامبرانم را به مسخره گرفتند جهنّم است. (107) بىترديد، كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند، باغهاى فردوس جايگاه پذيرايى از آنان است. (108) جاودانه در آن خواهند بود، و خواهان انتقال از آنجا نيستند. (109) بگو: اگر دريا براى [نوشتن] كلمات (آفريدگان) پروردگارم مركب شود، پيش از آن كه كلمات پروردگارم پايان پذيرد، دريا به پايان خواهد رسيد، هرچند مانندش را به كمك آن بياوريم. (110) بگو: جز اين نيست كه من بشرى مانند شما هستم [با اين امتياز] كه به من وحى مىشود كه معبود شما معبودى يگانه است. پس هركس به لقاى پروردگارش اميدوار است، بايد كارى شايسته كند و هيچكس را در عبادت پروردگارش شريك نسازد.