(32) و مردان و زنان مجرد و غلامان و كنيزان شايسته خود را همسر دهيد. اگر نيازمند باشند، خدا آنان را به فضل خود بىنياز مىكند؛ و خدا گشايشمند و داناست. (33) و كسانى كه [وسيله] ازدواجى نمىيابند، بايد پارسايى پيشه كنند تا خدا آنان را به فضل خود توانگر سازد. و كسانى از بردگانتان كه درخواست مكاتبه (بازخريد خود را) مىكنند، اگر خيرى در آنان سراغ داريد با آنان مكاتبه كنيد و از آن مالى كه خدا به شما داده است به آنان بدهيد، و كنيزان خود را كه مىخواهند پاكدامن باشند، براى طلب متاع ناپايدار زندگى دنيا به زنا وادار نكنيد. و هركس وادارشان كند، قطعا خدا پس از وادار شدنشان آمرزنده و مهربان است [و گناهى بر كنيزان نمىنويسد]. (34) و همانا ما آياتى روشنگر و شرح حالى از كسانى كه پيش از شما درگذشتند، و پندى براى تقواپيشگان به سوى شما نازل كرديم. (35) خدا نور آسمانها و زمين است. مثل نور او مانند اين است كه در چراغدانى چراغى باشد، و آن چراغ در حبابى بلورين قرار گرفته باشد و آن حباب بلورين گويى ستارهاى درخشان است. [آن چراغ] از [روغن] درخت زيتونى با بركت كه نه شرقى است و نه غربى [و در تمام روز آفتاب بر آن مىتابد] افروخته مىشود. نزديك است روغن آن [از شدّت زلالى] روشنى بدهد، هر چند آتشى به آن نرسيده باشد. نورى است برفراز نورى ديگر. خدا هركه را بخواهد به سوى نور خويش هدايت مىكند، و خدا براى مردم مثلها مىزند، و خدا به هر چيزى داناست. (36) [اين نور] در خانههايى است كه خدا اذن داده كه آنها رفعت يابند و نامش در آنها ياد شود. در آن خانهها صبحگاهان و شامگاهان او را تنزيه مىكنند،