(77) و بىترديد آن، هدايت و رحمتى براى مؤمنان است. (78) همانا پروردگار تو به حكم خود ميان آنان داورى مىكند، و اوست كه عزّتمند و داناست. (79) پس بر خدا توكل كن كه تو برحقّ آشكار استوارى. (80) قطعا تو نمىتوانى دعوت خود را به مردگان بشنوانى و نمىتوانى آن را به كران نيز، آنگاه كه پشتكنان روى مىگردانند، بشنوانى. (81) و تو هرگز نمىتوانى كوران را از گمراهىشان به راهآورى، و نمىتوانى [دعوت خود را] جز به كسانى كه به آيات ما ايمان آوردهاند و در نتيجه تسليم [حق] هستند بشنوانى. (82) و هنگامى كه وعده [عذاب] درباره آنان تحقق يابد، جنبندهاى را از زمين برايشان بيرون مىآوريم كه با آنان چنين سخن خواهد گفت كه اين مردم آيات ما را باور نمىكردند. (83) و [ياد كن] روزى را كه از هر امّتى گروهى از كسانى را كه آيات ما را تكذيب كردهاند محشور مىكنيم، پس آنان از پراكندگى بازداشته مىشوند. (84) تا آنگاه كه همه آمدند، [خدا به آنان] مىگويد: آيا آيات مرا با اينكه احاطه علمى به آنها نداشتيد دروغ شمرديد؟ آيا شما [جز تكذيب] چه مىكرديد؟ (85) و به سزاى آنكه ستم كردند، وعده [عذاب] درباره آنان تحقق مىيابد و ديگر سخن نمىگويند. (86) آيا نديدهاند كه ما شب را براى اين قرار دادهايم كه در آن بيارامند، و روز را روشن ساختهايم [تا در آن به تلاش برخيزند]؟ به راستى در اين [گردش شب و روز] براى مردمى كه ايمان مىآورند نشانههاست. (87) و [ياد كن] روزى را كه در صور دميده مىشود، پس هركه در آسمانها و هركه در زمين است- جز آنكس كه خدا بخواهد- وحشت مىكند، و همه خاضعانه نزد او مىآيند. (88) و كوهها را مىبينى و آنها را بىحركت مىپندارى و حال آنكه مانند ابر درگذرند. [اين] صنع خداست كه هر چيزى را استوار ساخته است. قطعا او به آنچه انجام مىدهيد آگاه است.