(41) و اينكه نسلشان را در كشتى پربار حمل مىكنيم، براى آنان نشانهاى [ديگر از قدرت ما] است. (42) و براى آنان چيزهايى مانند آن [از قبيل شتر، اسب و استر] آفريدهايم كه بر آنها سوار مىشوند. (43) و اگر بخواهيم آنان را غرق مىكنيم، آنگاه نه فريادرسى دارند و نه نجات داده مىشوند. (44) مگر اينكه رحمتى از جانب ما باشد و تا مدّتى بهرهمند شوند. (45) و چون به آنان گفته شود: از آنچه پيشرو و آنچه پشت سر شماست پروا بداريد شايد مورد رحمت قرار گيريد [توجّه نمىكنند]. (46) و هيچ آيهاى از آيات پروردگارشان براى آنان نمىآيد مگر اينكه از آن روى مىگردانند. (47) و چون به آنان گفته شود: از آنچه خدا روزى شما ساخته است انفاق كنيد، كافران به مؤمنان مىگويند: آيا كسانى را اطعام كنيم كه اگر خدا مىخواست آنان را اطعام مىكرد؟ شما جز در گمراهى آشكارى نيستيد. (48) و مىگويند: اگر راست مىگوييد، اين وعده [عذاب] كى خواهد بود؟ (49) اينان جز يك صيحه را انتظار نمىبرند كه درحالىكه سرگرم جدالند آنان را فرو گيرد؛ (50) به طورى كه نه بتوانند وصيّتى كنند و نه [اگر بيرون خانهاند] بتوانند به سوى خانواده خود بازگردند. (51) و در صور دميده مىشود و به ناگاه آنان از گورها به سوى پروردگارشان مىشتابند. (52) مىگويند: اى واى بر ما! چه كسى ما را از خوابگاهمان برانگيخت؟ اين است آنچه خداى رحمان وعده داده بود و پيامبران راست گفته بودند. (53) آن [هنگامه] جز يك صيحه نيست كه به ناگاه آنان گردآورى شده و نزد ما احضار مىگردند. (54) پس در آن روز بر هيچكس هيچ ستمى نخواهد رفت، و جز آنچه مىكرديد سزا داده نمىشويد.