(265) و داستان كسانى كه اموال خود را براى طلب خشنودى خدا و تثبيت نفوس خويش انفاق مىكنند، مانند اين است كه بوستانى در زمين بلندى باشد و بارانى درشت قطره بر آن برسد و دو برابر محصول دهد، و اگر بارانى درشت قطره هم بر آن برسد و دو برابر محصول دهد، و اگر بارانى دشت قطره هم بر آن نرسد، نمنم بارانى [بر آن برسد]، و خدا به آنچه مىكنيد بيناست. (266) آيا يكى از شما دوست دارد كه باغى از درختان خرما و انگور داشته باشد كه از زير [درختان] آن نهرها روان باشد، و براى او در آن، از همه گونه ميوهها فراهم باشد، درحالىكه به پيرى رسيده و فرزندانى ناتوان دارد، پس گردبادى آتشبار به آن برسد و بسوزد؟ [چنين است حال كسى كه انفاقش با منّت و آزار و ريا همراه باشد.] خدا آيات خود را اين گونه براى شما بيان مىكند، باشد كه بينديشيد. (267) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، از اموال مرغوبى كه به دست آوردهايد، و از آنچه براى شما از زمين بيرون آوردهايم انفاق كنيد، و در صدد برنياييد كه از اموال نامرغوب خود انفاق كنيد، درحالىكه خودتان حاضر نيستيد آن را بگيريد، مگر اينكه در مورد آن چشمپوشى كنيد، و بدانيد كه خدا بىنياز و ستوده است. (268) شيطان شما را [هنگام انفاق] به تهيدستى تهديد مىكند و به كارهاى بسيار زشت [همچون بخل] وامىدارد، ولى خدا به شما وعده آمرزشى از جانب خود و فزونىاى [در مال] مىدهد؛ و خدا گشايشمند و داناست. (269) حكمت را به هركه بخواهد مىدهد، و هركس حكمت به او داده شود، قطعا خير فراوانى به وى داده شده است؛ و جز خردمندان متذكّر نمىشوند.