(11) و همان كسى كه از آسمان آبى به اندازه نازل كرد، پس به وسيله آن سرزمينى مرده را زنده كرديم. اينگونه [از گورها] بيرون آورده مىشويد. (12) و همان كسى كه همه انواع موجودات را آفريد و براى شما از كشتىها و دامها چيزهايى قرار داد كه بر آنها سوار مىشويد. (13) تا بر پشت آنها قرار گيريد، سپس نعمت پروردگارتان را آنگاه كه بر آنها قرار گرفتيد به ياد آوريد و بگوييد: منزّه است آنكسى كه اين را براى ما مسخّر كرد و ما بر آن توانا نبوديم. (14) و به راستى ما به سوى پروردگارمان بازخواهيم گشت. (15) و [مشركان] براى او از ميان بندگانش جزئى قرار دادند. به راستى كه انسان كفرانپيشهاى آشكار است. (16) آيا خدا از آنچه مىآفريند دخترانى برگرفته و پسران را ويژه شما ساخته است؟ (17) در صورتى كه هرگاه يكى از آنان را به دختر- كه به خداى رحمان نسبت مىدهد- بشارت دهند، چهرهاش سياه مىشود درحالىكه اندوه و خشم خود را فرومىخورد. (18) آيا [پسر سهم آنان است و] دختر كه در زيور و آرايش رشد مىيابد و در مجادله بيان روشن ندارد [سهم خداست]؟ (19) و فرشتگان را كه بندگان خداى رحمانند دختر پنداشتند. آيا شاهد آفرينش آنان بودهاند؟ به يقين گواهى آنان نوشته مىشود و از آن بازخواست مىشوند. (20) و گفتند: اگر خداى رحمان مىخواست ما آنان را نمىپرستيديم، آنان به اين [مطلب] علمى ندارند و تنها حدس مىزنند. (21) آيا به آنان پيش از اين [قرآن] كتابى دادهايم كه به آن تمسّك مىجويند؟ (22) [نه،] بلكه گفتند: ما پدرانمان را بر آيينى يافتهايم و ما بر آثارشان ره يافتگانيم.