(15) و ما انسان را به احسان درباره پدر و مادرش سفارش كرديم، مادرش با سختى دوران حمل او را گذراند و با سختى او را بزاد و مدّت حمل او تا بازداشتنش از شير سى ماه است. [او به تدريج بزرگ مىشود] تا آنگاه كه به رشد فكرى خود نايل شود و به چهل سال برسد، مىگويد: پروردگارا، بر دلم بيفكن تا نعمت تو را كه بر من و بر پدر و مادرم ارزانى داشتهاى سپاس گويم و كار شايستهاى انجام دهم كه از آن خشنود شوى، و براى من در نسلم شايستگى پديدآور، كه من به سوى تو بازگشتم و من از تسليم شدگانم. (16) اينانند كه در ميان اهل بهشت نيكوترين اعمالشان را قبول مىكنيم و از بدىهايشان درمىگذريم؛ وعده راستى كه به آنان داده مىشود. (17) و آنكس كه به پدر و مادرش مىگويد: افّ بر شما، آيا به من وعده مىدهيد كه [زنده از گور] بيرون آورده مىشوم و حال آنكه پيش از من نسلها در گذشتند [و كسى از آنها زنده نشد؟] و آن دو به خدا استغاثه مىكنند [و مىگويند:] واى برتو! ايمان بياور، كه وعده خدا حقّ است، و او مىگويد: اين جز افسانههاى پيشينيان نيست، (18) اينانند كه در زمره امّتهايى از جنّ و انس كه پيش از آنان درگذشتند، وعده عذاب در حقشان ثابت شده است؛ به يقين آنان زيانكارند. (19) و براى هريك [از اين دو گروه] در برابر اعمالى كه كردهاند درجاتى است. [اين بدان سبب است كه خدا به عدالت با آنان رفتار كند] و براى آن است كه [جزاى] اعمالشان را به طور كامل به آنان بدهد، و آنان مورد ستم قرار نخواهند گرفت. (20) و روزى كه كافران بر آتش عرضه مىشوند، [به آنان گفته مىشود:] شما نعمتهاى دلپذير خود را در زندگى دنيايتان صرف كرديد و از آنها بهرهمند شديد [و چيزى ذخيره نكرديد]، پس امروز به سبب آنكه در زمين به ناحقّ تكبّر مىورزيديد و به سبب آنكه نافرمانى مىكرديد، به عذاب ذلّتآور كيفر داده مىشويد.