(16) آنگاه كه پروردگارش او را در وادى مقدّس «طوى» ندا در داد: (17) به سوى فرعون برو كه او طغيان كرده است؛ (18) و بگو: آيا ميل دارى پاكيزه شوى؟ (19) و تو را به سوى پروردگارت هدايت كنم تا [از او] بيم داشته باشى؟ (20) پس بزرگترين معجزه [خود] را به او نشان داد. (21) ولى او [آن را] دروغ شمرد و نافرمانى كرد. (22) سپس روى گردانيد و [براى مغلوب كردن موسى] به تلاش برخاست. (23) آنگاه [مردم را] گردآورد و ندا درداد، (24) و گفت: بزرگترين پروردگار شما منم. (25) پس خدا او را به كيفر دنيا و آخرت بگرفت. (26) به راستى در اين [داستان] براى كسى كه [از خدا] بترسد عبرتى است. (27) آيا آفرينش [مجدّد] شما دشوارتر است يا آسمان كه خدا آن را بنا كرده است؟ (28) سقفش را برافراشته و آن را پرداخته، (29) و شبش را تاريك ساخته و روشنى [روز] آن را پديد آورده، (30) و علاوه بر آن زمين را گسترده، (31) آب آن و چراگاهش را از آن بيرون آورده، (32) و كوههايش را استوار ساخته است، (33) تا براى شما و دامهايتان وسيله بهرهمندى باشد. (34) پس وقتى كه آن بزرگترين هنگامه روى دهد، (35) روزى كه انسان آنچه تلاش كرده است به ياد مىآورد، (36) و جهنّم را براى بينندگان آشكار سازند، (37) [آن روز] هركه طغيان كرده، (38) و زندگى دنيا را ترجيح داده، (39) دوزخ تنها جايگاه اوست. (40) و هركس از مقام پروردگارش ترسيده و نفس خود را از هوس بازداشته، (41) بهشت تنها جايگاه اوست. (42) از تو درباره قيامت مىپرسند كه وقوع آن در چه زمانى است؟ (43) تو را با اعلام [وقت] آنچه كار؟ (44) [علم] آن تنها به پروردگارت منتهى مىشود. (45) تو فقط كسى را كه از آن مىترسد اخطار مىكنى. (46) روزى كه قيامت را ببينند، گويى آنان جز شامگاهى يا چاشتگاه آن درنگ نكردهاند. سوره عبس