ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 205

9/ 112
[آن مؤمنان‌] همان توبه‌كاران، عبادت‌كنندگان، سپاسگزاران، روزه‌داران، ركوع‌كنندگان، سجودكنندگان، آمران به معروف و ناهيان از منكر و حافظان حدود الهى‌اند و مؤمنان را بشارت بده (112) التّائبون: خبر براى مبتداى محذوف (هم التائبون) علامت رفع آن (واو) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (تائب) است و بقيّه‌ى كلمات (العابدون تا الامرون) بدون حرف عطف، خبر براى همان مبتداى محذوف است.
9/ 113
بر پيامبر و كسانى كه ايمان آورده‌اند، سزاوار نيست كه براى مشركان، و لو خويشاوند باشند- بعد از آن كه بر ايشان آشكار گرديد كه آنان اهل دوزخند- آمرزش بخواهد (113) ما: حرف نفى.
كان: فعل ماضى ناقص، للنّبى: خبر مقدّم كان، محلا منصوب و ان: حرف مصدرى و نصب و ان يستغفروا: اسم مؤخّر كان، محلا مرفوع. واو: حاليّه و لو: حرف شرط غير جازم. اوّلى:
خبر كانوا، علامت نصب آن (ياء) و قربى: مضاف اليه و تقديرا مجرور است.
9/ 114
و طلب آمرزش ابراهيم براى پدرش جز به خاطر وعده‌اى كه به او [پدرش‌] داده بود، نبود.
پس هنگامى كه براى او آشكار شد كه او دشمن خداست، از او برى شد، به راستى ابراهيم دردمندى بردبار بود (114) ابراهيم: مضاف اليه، علامت جرّ آن فتحه‌ى آخر است. الّا: حرف حصر. اياه: ضمير منفصل، مبنى، مفعول به دوّم، محلا منصوب. فاء: حرف عطف، لمّا:
مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب.
9/ 115
و خداوند بر آن نيست كه قومى را بعد از آن كه هدايتشان فرمود، گمراه گرداند، مگر آن كه آن چه را كه بايد [از آن‌] پرهيز داشته باشند، براى آنان بيان كرده باشد. بى‌شك خداوند به هر چيزى داناست (115) لام: حرف انكار مقدّر به (ان) ناصبه. حتّى: حرف جرّ و غايت مقدّر به (ان) ناصبه. ما: مفعول به.
9/ 116
بدون ترديد فرمانروايى آسمان‌ها و زمين از آن خداوند است كه زنده مى‌كند و مى‌ميراند و براى شما غير از خداوند هيچ يار و ياورى نيست (116) له: جارّ و مجرور خبر مقدّم، محلا مرفوع. ما: حرف نفى. لا: حرف زايد براى تاكيد نفى.
9/ 117
به راستى كه خداوند بر پيامبر و مهاجران و انصار كه در ساعت سختى [در جنگ تبوك‌] از او پيروى كردند، رحمت آورد؛ بعد از آن كه نزديك بود كه دل‌هاى گروهى از آنان [از حق‌] برگردد، باز از آنان درگذشت، بى‌شك او به ايشان رئوف و مهربان است (117) لام: تاكيد، قد:
حرف تحقيق. الّذين: صفت براى مهاجرين. ما: حرف مصدرى. كاد: فعل ماضى ناقص و ضمير شأن محذوف اسم كاد و جمله‌ى يزيغ قلوب فريق منهم: خبر كاد، محلا منصوب.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 205

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست