بسفيهان اموال خود را كه قوام زندگانى شما ميباشد ندهيد و بمقدار خوراك و پوشاك متعارف بآنها داده و بگفتار خوشى آنان را خوشنود گردانيد (5) آزمايش كنيد يتيمان را هنگامى كه بالغ شده و بسن ازدواج برسند اگر درك كنيد رشد و عقل آنها را پس اموالشان را بآنان رد كنيد و ببهانه آنكه هنوز بالغ و رشد پيدا نكردند باسراف مال آنها را نخوريد و اگر سرپرست يتيم غنى و دارا باشد در مقابل نگاهدارى مال يتيم اجرتى دريافت نكند و چنانچه فقير است باندازه متعارف از مال يتيم دريافت دارد و زمانى كه مال آنها را رد كرديد گواه و شاهد بگيريد و خداوند براى گواهى خلق كافى است (6)