هيچ مؤمنى نبايد كه مؤمن ديگر را بقتل رساند مگر آنكه باشتباه خطا رفته در اينحال بايد به كفاره اين خطا بنده مومنى را آزاد كند و ديه آن را بصاحب خون تسليم نمايد مگر آنكه ورثه او را بقاتل ببخشد و اگر اين مقتول از كسانى است كه با شما دشمن و محاربند در اينصورت ديه ندهد لكن بر اوست كه بنده مؤمنى آزاد كند و اگر مقتول از آنهايى است كه بين شما و آنها عهدى برقرار است پس بايد ديه را بپردازد و بنده نيز آزاد كند و اگر بنده نيابد دو ماه متوالى روزه بگيرد اين توبه است كه از جانب خدا معين شده و خدا باعمال مردم دانا و آگاه است (92) هر كس عمدا مؤمنى را بكشد كيفرش آتش جهنم است كه در آن هميشه معذب خواهد بود و غضب و خشم خدا بر او باشد و عذابى بسيار بزرگ برايش آماده سازد (93) اى اهل ايمان هر گاه بيرون رويد در راه خدا تحقيق و تجسس كنيد و نسبت كفر بكسى كه اظهار اسلام نمايد و تسليم شما باشد ندهيد تا مال او را كه متاع ناچيز دنياست بغنيمت ببريد و غنيمت بيشمار نزد خداست و اسلام شما هم از اول همين اظهار بود تا وقتى كه خدا بر شما منت گذاشت و بنور ايمان موفق شديد پس بايد تحقيق كنيد كه خدا بر هر چه كه ميكنيد آگاهست (94)