كسانى كه بدون گناه و ناروا از شهر و ديار خود اخراج شدهاند فقط جرمشان اين بود كه ميگفتند خداوند يكتا پروردگار ماست و اگر امر خداوند براى جهاد و جنگ بر عليه كفار نبود و برخى از مردم دفع شر از برخى ديگر نميكردند بيشتر مساجد و كنايس و ديرها و صومعهها كه محل ذكر خداست منهدم و ويران ميشد و البته هر كه اين خدا را يارى كند مورد نصرت و يارى خدا واقع ميشود و خداوند داراى كمال قدرت و توانايى است (40) كسانى كه مورد تأييد خداوند بوده و در روى زمين داراى قدرت و نفوذى شدهاند و اقامه نماز نموده و زكاة ميدهند و امر بمعروف و نهى از منكر مينمايند و عقيده دارند كه پايان تمام كارها بدست خداست (41)