آنچه كه از هستىهاى دنيا بهره و نصيب شماست ناچيز و فانى شدنى است و هر چه در نزد خداست بهتر و پايدار خواهد بود ولى آن مخصوص مردم با ايمان است كه در كارهاى خود بخدا توكل ميكنند (36) و كسانى كه از معاصى كبيره و فحشاء پرهيز و دورى مىكنند و چون بر كسى خشم و غيظ كنند فورا بر او مىبخشند (37) و همچنين آنهايى كه فرمان خدا را پذيرفته و نماز بپاميدارند و در كارهاى خود بمشورت با يكديگر پرداخته و از آنچه خداوند روزى آنها نموده است بمستمندان و بينوايان انفاق ميكنند (38) و آن قوم و ملتى كه چون مورد ستم و ظلمى قرار بگيرند از مؤمنان طلب يارى مينمايند (39) اين دستور عمومى و كلى است كه كيفر و مجازات بدى را بدى بمانند آنچه كه شده است بايد داد ولى اگر كسى به بخشد و بين خود و دشمن و بدخواه راه صلح بپويد و اصلاح نمايد اجرش با خداست و بايد دانست كه خداوند مطلقا ستمكاران را دوست نميدارد (40) اگر كسى پس از آنكه مورد جور و ستم واقع گرديد يارى بطلبد و براى رفع ظلم اقدام كند هيچ ملامت نشود و مؤاخذهاى بر او نيست (41) فقط راه مؤاخذه و مجازات بر كسانى باز است كه بمردم ستم نموده و در روى زمين بناروا فساد و شرارت برمىانگيزند كه البته مستوجب كيفر و عذاب سخت و دردناك ميباشند (42)