83- و آن گاه كه آيات نازل شده بر پيامبر را بشنوند، ملاحظه مىكنى كه بر اثر شناخت حقيقت، ديدگانشان را اشك [شوق] فرا مىگيرد [و] مىگويند: پروردگارا، باور داريم؛ ما را در زمره گواهى دهندگان به شمار آر [1]. 84- و [گويند:] چرا به خدا و حقيقتى كه به ما رسيده است، ايمان نياوريم و اميدوار نباشيم كه پروردگارمان ما را همراه شايستگان [به بهشت] در آورد؟ 85- خدا نيز به پاداش گفتارشان آنان را به باغهايى از بهشت پاداش داد كه نهرها در دامن آن جارى است و جاودانه در آن به سر برند؛ پاداش نيكوكاران همين است [2]. 86- و كسانى كه انكار ورزيدند و آيات ما را دروغ شمردند، دوزخىاند. 87- اى مؤمنان، نعمتهاى پاكيزهاى كه خدا بر شما حلال كرده است، حرام تلقى نكنيد و [از حد] تجاوز مكنيد، كه خدا متجاوزان را دوست ندارد. 88- از آنچه خدا روزى شما كرده است، حلال و پاكيزه بخوريد و از خدايى كه به او ايمان داريد، پروا كنيد. 89- خدا شما را به خاطر سوگندهاى بيهوده [و بى اختيار] تان باز خواست نمىكند، ولى نسبت به [شكستن] سوگندهايى كه به اراده ياد كردهايد بازخواست مىكند؛ و كفاره آن، اطعام ده بينواست از متوسط غذاى خانواده خويش، يا [تهيه] لباس آنها، يا آزاد كردن يك اسير [3]، و هر كه [توان اين موارد را در خود] نيافت، سه روز روزه بگيرد؛ اين كفاره سوگندهاى شماست كه ياد مىكنيد و [مىشكنيد؛ حرمت] سوگندهاى خود را پاس داريد؛ خدا آيات خود را اين گونه براى شما بروشنى بيان مىكند، بسا كه سپاس داريد. [1]- به آيات 52- 54 قصص (28) توجه فرماييد. [2]- اشاره به فضيلت گروهى از مسيحيان حبشه است كه همراه جعفر طيار به خدمت پيامبر آمدند. به هر حال اين مورد، تخصيص بر آيه نمىزند. [3]- معنى تحت اللفظ آن «آزاد كردن گردن» است.