15- از زنان شما هر كه دست به بىشرمى زد، از چهار تن از نزديكان خود، بر آنها گواهى بخواهيد؛ اگر گواهى دادند، تا هنگامى كه مرگ آنان را فراگيرد در خانهها نگاهشان داريد؛ يا خدا راهى [ديگر] براى آنها بگشايد [1]. 16- و آن مرد و زن از [وابستگان] شما كه مرتكب بىشرمى شدهاند، تأديبشان كنيد و اگر توبه كردند و به شايستگى آمدند، از [سرزنش] آنها دست برداريد، كه خدا بازپذيرى است مهربان. 17- پذيرش قطعى توبه از جانب خدا، تنها براى كسانى است كه به نادانى مرتكب عمل زشتى شوند و بزودى توبه كنند؛ خدا [به رحمت خود] بر آنها باز مىگردد، و خدا دانايى است فرزانه. 18- و توبه آنها كه [تا پايان عمر] مرتكب زشتيها مىشوند و به هنگام مرگ، هر يك از آنها گويد: حالا توبه كردم، پذيرفته نيست؛ و نه آنها كه به حال انكار از دنيا مىروند؛ عذابى دردناك براى آنها آماده كردهايم [2]. 19- اى مؤمنان، براى شما روا نيست كه زنان را با وجود اكراهشان به ميراث بريد [3]؛ و آنان را تحت فشار قرار ندهيد تا قسمتى از مهريه كه به آنها پرداختهايد، باز ستانيد، مگر آن گاه كه آشكارا دست به بىشرمى بزنند؛ و با آنان به شايستگى معاشرت كنيد؛ و اگر همسران خود را پسند نمىكنيد، [در انديشه جدايى نباشيد] چه بسا چيزى را خوش نداشته باشيد و خدا خير فراوان در آن نهاده است. [1]- اين راه به موجب آيه 2 سوره نور (24) مشخص و حكم آن به صد تازيانه تبديل شد. [2]- مفهوم اين آيه به بيان ديگر در آيات 51 و 52 يونس (10) و 84 و 85 غافر (40) و مصداق آن در آيات 90 و 91 يونس (10) آمده است؛ ضمناً به آيه 110 نساء (همين سوره) توجه فرماييد. [3]- در ميان اعراب دوران جاهليت رسم بود كه وقتى پدرى فوت مىكرد فرزند بزرگتر او كه از موضع مسلط برخوردار بود، همسران پدر را (به جز مادر) به ارث مىبرد؛ اين رسم ناشايست با نزول اين آيه ملغى گرديد.