و محققا ما براى ايشان كتابى آورديم كه در آن هر چيز را بر اساس علم و دانش تفصيل داديم براى هدايت و رحمت آن گروه كه ايمان مىآورند. (52) آيا جز اين انتظار دارند كه تأويل آن (آيات و مآل اعمال آنها هنگام مرگ يا ظهور قيامت) به آنان برسد؟ آن روز كه تأويل آن فرا رسد كسانى كه آن را پيش از اين فراموش كرده بودند خواهند گفت: همانا رسولان پروردگارمان حق را براى ما آوردند (كاش مخالفت نمىكرديم) آيا كسى به شفاعت ما بر خواهد خاست يا بار ديگر به دنيا باز مىگرديم تا غير از اين اعمال زشت به اعمال صالحى بپردازيم؟ راستى كه آن كافران خود را در زيان سخت افكندهاند و آنچه به دروغ مىبافتند همه نابود شده و از دستشان رفته است. (53) پروردگار شما آن خدايى است كه آسمانها و زمين را در شش روز خلق كرد، آن گاه بر عرش (فرمانروايى) قرار گرفت، روز را به پرده شب (و به عكس) در پوشاند كه با شتاب در پى آن پويد، و نيز خورشيد و ماه و ستارگان را مسخّر فرمان خود آفريد. آگاه باشيد كه ملك آفرينش خاص خداست و حكم نافذ فرمان اوست، بس منزه و بلند مرتبه است خداى يكتا كه پروردگار عالميان است. (54) خداى خود را به تضرع و زارى و نهانى (به صداى آهسته كه به اخلاص نزديك است) بخوانيد (و از اندازه مگذريد) كه خدا هرگز متجاوزان را دوست نمىدارد. (55) و هرگز در زمين پس از آنكه كار آن (به امر حق و شرع رسول حق) نظم و صلاح يافت به فساد و تباهكارى برنخيزيد، و خدا را هم از راه ترس و هم از روى اميد بخوانيد، كه البته رحمت خدا به نيكوكاران نزديك است. (56) و او خدايى است كه بادها را به بشارت باران رحمت خويش در پيش فرستد، تا چون بار ابرهاى سنگين را بر دارند ما آنها را به شهر و ديارى كه (از بى آبى) مرده است برانيم و بدان سبب باران فرو فرستيم و هر گونه ثمر و حاصل از آن بر آوريم، همين گونه مردگان را هم از خاك برانگيزيم، باشد كه (بر اهوال قيامت خود) متذكر گرديد. (57)