و چنانچه مردم شهر و ديارها همه ايمان آورده و پرهيزكار مىشدند همانا ما درهاى بركاتى از آسمان و زمين را بر روى آنها مىگشوديم و ليكن (چون آيات و پيغمبران ما را) تكذيب كردند ما هم آنان را سخت به كيفر كردار زشتشان رسانيديم. (96) آيا اهل شهر و ديارها (كه به نافرمانى خدا و اعمال نكوهيده مشغولند) از آن ايمنند كه شبانگاه كه در خوابند عذاب ما آنها را فرا گيرد؟ (97) آيا اهل شهر و ديارها (كه از ياد خدا و طاعت او غافلند) از آن ايمنند كه به روز كه سرگرم بازيچه دنيا هستند عذاب ما آنان را فرا رسد؟ (98) آيا از مكر خدا (يعنى آزمايش و مجازات خدا) غافل و ايمن گرديدهاند؟ كه از آن مكر و انتقام البته كسى غافل نشود مگر مردم زيانكار. (99) آيا اين مردمى را كه بعد از اقوامى كه همه مردند وارث زمين شدند (خدا) آگاه نفرموده كه اگر ما بخواهيم به كيفر گناهانشان مىرسانيم و بر دلهايشان مهر مىنهيم كه ديگر (به گوش دل چيزى) نشنوند؟ (100) اين است شهرهايى كه ما بر تو از اخبار اهلش بيان كرديم، همه را رسولان حق با ادلّه روشن آمدند اما بر آن نبودند كه به آنچه پيش از آن تكذيب كرده بودند ايمان بياورند. اين چنين خدا دلهاى كافران را مهر مىزند. (101) و اكثر مردمان را در عهد استوار نديديم بلكه بيشترشان را عهدشكن و بزهكار يافتيم. (102) بعد از آن رسولان، باز ما موسى را با آيات و ادلّه روشن خود به سوى فرعون و مهتران قومش فرستاديم، آنها هم با آن آيات مخالفت و به آنها ستم كردند بنگر تا عاقبت به روزگار آن تبهكاران چه رسيد! (103) و موسى خطاب كرد كه اى فرعون، محققا من فرستادهاى از خداى عالميانم. (104)