پس هر گاه كه نيكويى (و پيشامد خوشى) بدانها مىرسيد به شايستگى خود نسبت مىدادند، و هر گاه بدى (و پيشامد ناگوارى مانند قحط و سختى) بر آنها مىآمد فال بد به موسى و همراهانش مىزدند. آگاه باشند كه فال بد آنها نزد خداست (يعنى رنج و سختىها كه بر آنان پيش آيد كيفر از جانب خداست) ليكن اكثر آنها بر اين آگاه نيستند. (131) و گفتند: هر آيه و معجزهاى كه براى ما بياورى كه ما را بدان سحر كنى هرگز ما به تو ايمان نخواهيم آورد. (132) پس بر آنها طوفان و ملخ و شپشك و وزغ و خون (خون شدن آب) آن نشانههاى آشكار (قهر و غضب) را فرستاديم، باز طريق كبر و گردنكشى پيش گرفتند و قومى گناهكار بودند. (133) و چون بلا بر آنها واقع شد گفتند كه اى موسى، خدايت را به عهدى كه با تو دارد بخوان (تا اين عذاب و بلا را از ما دور كند)، كه اگر رفع بلا كردى البته ايمان به تو مىآوريم و بنى اسرائيل را به همراهى تو مىفرستيم. (134) پس چون بلا را تا مدتى كه متعهد شدند ايمان آورند از سر آنها رفع كرديم، باز پيمان را شكستند. (135) ما هم از آنان انتقام كشيديم و آنها را به دريا غرق كرديم به كيفر آنكه آيات ما را تكذيب كرده و از آن غفلت نمودند. (136) و طايفهاى را كه فرعونيان ذليل و ناتوان مىداشتند وارث مشرق و مغرب زمين با بركت (مصر و شامات) گردانيديم و آن سخن و وعده نيكوى خداى تو بر بنى اسرائيل تحقق يافت به پاداش صبرى كه (در مصائب) كردند، و آنچه را فرعون و قومش مىساختند و مىافراشتند (از صنايع و عمارات و كاخهاى با عظمت) ويران نموديم. (137)