و چون (پند و موعظه ناصحين در آنها اثرى نكرد) جمعى از آن گروه گفتند: چرا قومى را كه از جانب خدا به هلاك و يا به عذاب سخت محكومند باز موعظه مىكنيد؟ ناصحان گفتند: پند ما معذرت (و اتمام حجت) است از جانب پروردگارتان، و ديگر آنكه شايد (اثر كند و) تقوا پيشه كنند. (164) و چون هر چه به آنها تذكر داده شد در آن غفلت ورزيدند ما هم آن جماعت را كه از كار بد منع مىنمودند نجات بخشيديم و آنان را كه ظلم و ستمكارى كردند به كيفر فسقشان به عذابى سخت گرفتار كرديم. (165) پس چون سركشى و تكبر كرده و آنچه ممنوع بود مرتكب شدند به آنها گفتيم به شكل بوزينه شويد و بسى دور و بازمانده از رحمت خدا باشيد. (166) و آن گاه كه خداى تو اعلام نمود كه تا روز قيامت كسى را به عقوبت و عذاب سخت بر آنها برانگيزد، كه پروردگار تو همانا زود كيفر كننده (ستمكاران) و (به خلق) بسيار بخشنده و مهربان است. (167) و بنى اسرائيل را در روى زمين به شعبى متفرق ساختيم، بعضى از آنها صالح و درستكارند و برخى فروتر از آنان (در درجه و منزلت)، و آنها را به خوشىها و ناخوشىها بيازموديم، باشد كه (به حكم حق) بازگردند. (168) پس از آنكه پيشينيانشان درگذشتند اخلاف و بازماندگانشان وارث كتاب آسمانى شدند در حالى كه متاع پست اين دنيا را برمىگزينند و گويند ما بخشيده خواهيم شد، و چنانچه مثل آن مال از متاع دنيا كه يافتند باز (از هر راه حرام و خيانت) بيابند برگيرند. آيا از آنان پيمان كتاب آسمانى گرفته نشد كه به خدا جز حرف حق و سخن راست نسبت ندهند و آنچه در كتاب است درس گيرند؟ و منزل ابدى آخرت براى مردم پرهيزكار بسى بهتر است، آيا تعقل نمىكنيد؟ (169) و آنان كه متوسل به كتاب آسمانى شوند و نماز به پا دارند، ما اجر درستكاران را ضايع نخواهيم گذاشت. (170)