(منافقان) براى اغفال و خشنود كردن شما مؤمنان به نام خدا سوگند مىخورند در صورتى كه اگر ايمان داشتند سزاوارتر اين بود كه خدا و رسول را از خود خشنود كنند. (62) آيا ندانستهاند كه هر كس با خدا و رسولش به عداوت برخيزد آتش دوزخ كيفر دائمى اوست؟ و اين به حقيقت ذلت و خوارى بزرگ است. (63) منافقان از آن روزى مىترسند كه خدا سورهاى بفرستد كه آنها را از آنچه در درون آنهاست آگاه كند. بگو: اكنون تمسخر كنيد، خدا آنچه را كه از آن مىترسيد آشكار خواهد ساخت. (64) و اگر از آنها بپرسى (كه چرا سخريه و استهزاء مىكنيد؟) پاسخ دهند كه ما به مزاح و مطايبه سخن مىرانديم. بگو: آيا با خدا و آيات و رسول او تمسخر مىكرديد؟! (65) عذر نياوريد، كه شما بعد از ايمان كافر شديد، اگر از برخى (نادانان و سادهلوحان) شما درگذريم گروهى (فتنهگر) را نيز عذاب خواهيم كرد كه مردمى بسيار زشتكار بودهاند. (66) مردان و زنان منافق، متّفق با همديگر و طرفدار يكديگرند، مردم را به كار بد وا مىدارند و از كار نيكو منع مىكنند و دست خود را (از انفاق در راه خدا) مىبندند، و چون خدا را فراموش كردند خدا نيز آنها را فراموش كرد (يعنى به خود واگذاشت تا از هر سعادت محروم شوند)، در حقيقت منافقان بدترين زشتكاران عالمند. (67) خدا مرد و زن از منافقان و كافران را وعده آتش دوزخ و خلود در آن داده، همان دوزخ براى (كيفر) آنها كافى است و خدا آنها را لعن كرده و عذابى ابدى دارند. (68)