اينها هيچ قدرت و راه مفرّى در زمين (از قهر خدا) ندارند و جز خدا يار و مددكارى نخواهند يافت، عذابشان دو چندان شود، و هرگز گوششان هم در شنوايى (سخن راست) و چشمشان در بينايى (حق و حقيقت) به آنها مدد نتواند كرد. (20) همين مردم هستند كه نفوس خود را سخت در زيان افكندند و هر دروغى كه مىبسته همه از دستشان برود و محو و نابود شود. (21) ناگزير در عالم آخرت زيانكارترين مردم آنها هستند. (22) اما آنان كه به خدا ايمان آورده و به اعمال صالح پرداختند و به درگاه خداى خود خاضع و خاشع گرديدند آنها البته اهل بهشت جاويدند كه در آن بهشت متنعّم ابدى خواهند بود. (23) حال اين دو گروه (كفر و ايمان) در مثل به شخص كور و كر و شخص شنوا و بينا مانند است، آيا حال اين هر دو شخص يكسان است؟! پس چرا متذكر نمىشويد؟! (24) و به حقيقت ما نوح را به سوى قومش به رسالت فرستاديم (او قومش را گفت) كه من با بيان روشن براى نصيحت و هشدار شما آمدم. (25) كه غير خداى يكتا كسى را نپرستيد، كه من از عذاب روز سخت و دردناك قيامت بر شما مىترسم. (26) سران كافران قومش پاسخ دادند كه ما تو را مانند خود بشرى بيشتر نمىدانيم و در بادى نظر، آنان كه پيرو تواند اشخاصى پست و بىقدر بيش نيستند و ما هيچ گونه مزيتى براى شما نسبت به خود نمىبينيم، بلكه شما را دروغگو مىپنداريم. (27) نوح قومش را پاسخ داد كه اى قوم، شما چه مىگوييد، اگر مرا دليل روشن و رحمت مخصوص از جانب پروردگار عطا شده باشد ولى حقيقت حال بر شما پوشيده مانده باشد آيا (جهالت نيست كه) ما شما را (به رحمت و سعادت) اجبار كنيم با آنكه شما تنفّر اظهار مىكنيد؟ (28)