همانا آنان كه به خدا ايمان آوردند و نيكوكار شدند خداى رحمان آنها را (در نظر خلق و حق) محبوب مىگرداند. (96) ما حقايق اين قرآن را بىترديد به زبان تو سهل و آسان كرديم تا به آن اهل تقوا را بشارت دهى و معاندان لجوج را بترسانى. (97) و چه بسيار اقوامى از اهل عناد را كه پيش از اين معاندين هلاك ساختيم! آيا چشم تو به احدى از آنها ديگر خواهد افتاد؟ يا كمترين صدايى از آنان خواهى شنيد؟ (98) 20- سورة طه به نام خداوند بخشنده مهربان طه (اى مشتاق حق و هادى خلق). (1) ما قرآن را از آن بر تو نازل نكرديم كه (از كثرت عبادت خدا و جهد و كوشش در هدايت خلق) خويشتن را به رنج درافكنى. (2) تنها غرض از نزول قرآن آن است كه مردم خداترس را متذكر و بيدار سازى. (3) اين كتاب بزرگ فرستاده آن كسى است كه زمين و آسمانهاى بلند را آفريد. (4) آن خداى مهربانى كه بر عرش (عالم وجود و كليه جهان آفرينش به علم و قدرت) مستولى و محيط است. (5) هر چه در آسمانها و زمين و بين آنها و زير كره خاك موجود است همه ملك اوست. (6) و اگر به آواز بلند يا آهسته سخن گويى (يكسان است كه) همانا خدا بر نهان و مخفىترين امور جهان كاملا آگاه است. (7) به جز خداى يكتا كه همه اسماء و صفات نيكو مخصوص اوست خدايى نيست. (8) و آيا داستان موسى به تو رسيده است؟ (9) آن گاه كه آتشى مشاهده كرد و به اهل بيت خود (كه در بيابان سرد به آتش محتاج بودند) گفت: اندكى مكث كنيد كه از دور آتشى به چشم ديدم، باشد كه يا پارهاى از آن آتش بر شما بياورم يا از آن (به جايى) راه يابم. (10) چون موسى به آن آتش نزديك شد (در ميان درختى آتشى روشن ديد و از آنجا) ندا شد كه اى موسى، (11) منم پروردگار تو، نعلين (همه علايق غير مرا) از خود به دور كن كه اكنون در وادى مقدس طوى (و مقام قرب ما) قدم نهادهاى. (12)